DIGDRUK00106517 djvu

i#

sze ubocze zieloną murawą usłane; wzdłuż zaś ciągną się najwyższe różnego składu i farby skały, po których wieczne drzewa na uproszonym gdzieniegdzie kawałku ziemi wieszając się, świętość jakąś i uszanowanie bojaźhwe dla miej-sća tego wrażńją; gdyby zamek Ojcowski, który w daleko-ści dójedsię widzieć, położenia tego nie ośmielał, że to dla ludzi, nie dla wyższego jakiegoś stworzenia piękność ta sporządzona” (¹).    ' "    "" ^J' ¹"

' 'NiemcewiczI zwiedzają^ w locie 1811 roku ziemię, kra-kowskąuiie mógł nie zwiedzić Ojcowa: „Wróciwszy nazad dó Skały, puściłem sic przykrą i skalistą drogą ku Ojcowskie mu zamkowi: wtem miejscu wędrownik zdaje się. być nagle przeniesionym wpośród Alp lub w Szwajcarską krainę.. Na pótężnej skale stoi ogromny zamek Ojcowski, prżćz dzisiejszych starostów rzadko kiedy zamieszkiwany; most śmiało z góry na górę rzucony prowadzi do niego. ! O pół mili ku zachodowi znajduje się sławna grota Ojcowska, od ludu w tćin miejscu Oiemną Jamą zwana. Wyniosłe skały okryte jodłami i dębami, okropne przepaści, w których huk szumnych potoków do rznięcia tarcic, młynów, papierni, prochowni służących, przeraża 'głuchą miejsca tegóśsamo-tnośćftam przemysł i praca nieurodzaj ność opoki nagradza.

„Spuszczając się ku Cieinnej Jamie z krawędzi skały jednej, ukrywające się w przepaścistej głębi: wesoła dolina, papiernia, kilka domów, łąki i pola, ożywiają dziką zewsząd naturę. Naprzeciw skała wynosi się nad skałą¹ jedna z nich przedstawia kształt potężnego zamku o dwóch czworograniastych dziedzińcach, z dwiema naprzeciw siehie^Lhramami, jak gdyby w igrzyskach swoich dzika¹ natura sztuką¹ czasem naśladować chciała.

„Przez nizki otwór wchodzi się do Ojcowskiej groty. Wraz płomień z rozpalonego kagańca odkrywa potężną Salę z wypukfe.m sklepieniem na 60 śtóp wysokości i‘szerokości, więcej nierównie długości mającą. Dalej, jak gdyby ręką ludzką zakrzywione łęki, oparte tui nizkim pilastrze, prowadzą do drugiej sali: w tej nizki przetwór wiedzie do dalszych lochów, gilzie już tylko schyliwszy się iść można. Podróżni daleko się. tam zapędzali, lecz nikt do końca groty

1

Franciszka Karpińskiego Podróż 4o Krakowa. Warszawa, 1788.