Praca socjalna jako zawód użyteczny
nosprawnym w samodzielnym wykonywaniu codziennych czynności. Organizatorzy społeczności lokalnych pracują z wyborcami w celu ukształtowania strategii zmian warunków życia w społeczności. Doradcy są zaangażowani w wysiłki na rzecz tworzenia polityki społecznej. Ten krótki przegląd przykładów umożliwia nam przynajmniej częściowe poznanie grup odbiorców usług i założeń praktyki pracy socjalnej. (...]
Pracownicy socjalni wyposażeni są w wiedzę i umiejętności, które posiadają także wszyscy inni praktycy w tym zawodzie, co więcej,
ności do potrzeb określonych środowisk, rozmaitych grup i populacji.
Praktyka ogólna jest zarówno metodą rozumowania, jak i metodą działania. Pracownicy socjalni jako wcielający w życie podstawowy model pracy socjalnej postrzegają problemy raczej w szerszej kontekście. Powoduje to. że planują interwencję wszechstronną, która dotyczy zarówno jednostki, jak i społecznych aspektów każdego problemu. Praktycy stosujący metodę podstawową pracują równocześnie na wielu poziomach systemów społecznych — z jednostkami. rodzinami, grupami, organizacjami i społecznościami. Podstawowa praca socjalna:
• jest dyscypliną praktyczną która wymaga zastosowania umiejętności nabytych drogą doświadczenia lub treningu;
• wymaga wykorzystania w praktyce wiedzy o zachowaniu jed-
• opiera się na zaangażowaniu odbiorcy usług w rozwiązywanie problemów:
• kładzie nacisk na wykorzystanie w równym stopniu zasobów klienta (psychicznych i fizycznych), jak i społeczności w procesie rozwiązywania problemów społecznych;
• opiera się na uporządkowanym procesie pomocy;
• opiera się na planowanych wysiłkach na rzecz zmian i koncentruje się na rozwiązaniach problemu;
(Heffernan, Shuttlesworth i Ambrosino, 1988. s. 275-276).
Realizatorzy ogólnego modelu pracują według różnych założeń praktycznych, z różnorodnymi zbiorowościami. w których występują zróżnicowane problemy (Tabela I). Pracownicy socjalni mogą koncentrować swoją praktykę zawodową na pracy ze szczególnymi pod-