img10701 djvu

77

Wydali go zdradzieckiej fortunie na sztycliy, Dopuściwszy, ażeby pod jego przybytek,

Zakradła się rozpusta _? próżnowanie, zbytek;

Wnet jego sadło, jego miazga cała,

Od gnuśności z pijaństwem złączonej zropiała:

Gdzie wprzód Icrew pełna duchów, teraz tylko woda: Jednem słowem, spuchł jak kłoda.

Leży nieborak, ledwie dając życia znaki.

Ale któżto taki?

Dawne miano¹) przydaję, późniejszym zaś czasem, Zwali go szydercy Sotmasem.

Postrzegłszy go w tym stanie ci, co przed nim drżeli, Z okrutnem najgrawaniem za brodę go wzięli.

Sam się nie zbroni- woła na pomoc czeladzi, Czeladź zamiast pomocy, jeszcze się z nim wadzi: „Ha! pamiętasz, Sotmasie, o dębowem sadle;

NiźLi cię Jowisz przykuł na tern prześcieradle,

Jak gorzej niewolników, spracowane boki Kropiłeś nam bykowcem! dla nas śrviat szeroki.¹¹ Tu rozgardyasz, rwetes, kto tylko w dom wpadnie, Kradnie.

Za złodziejów nie chcący uchodzić sąsiedzi, Wziąwszy srebra, bielonej podsunęli miedzi,

Byłyto niby miany; drudzy co o niebie,

0    polach Elizejskich, o ciemnym Erebie,

Zawsze wygadywali, sumienni, niewinni,

Rzekli, bierzmy też i my, kiedy biorą inni,

1    zabrali pasieki za zdaniem jurysty.

Bardzo słusznie, bo dowód mieli oczywisty,

Że te pszczoły, av ich polach znaczne czyniąc szkody, Corocznie z nich najlepsze wysyłały miody.

1

Imię.