img13701 djvu

107

l miejsca, gdzieby władztwo prawem zwarte Nęciło prawdę mieć usta roztwarte.

Tu ona także przed łaty mieszkała,

Chciwość gromiła i z dumy się śmiała,

Dając to nieraz szydnem znać obliczem,

Że Krczus wszystkiem, a Inis jest niczem. Mars ją popłoszył drapieżny i srogi,

Który, zagony zmieniając w odłogi,

Osady burząc z wzgardą przywilejów, Chciałby ród ludzki powrócić do kniejów; Lecz skoro promień pokoju jął świtać, Jeszcze nad Wisłą raczyła zawitać,

Na głos jej pełne szlachetnej ochoty,

Zbiegły się wdzięki, piękność i przymioty, Powaga, czułość i skromność nadobna, Roskosz i śmiechy i miłość ozdobna;

Euterpy smyczki, bas wdzięczny i flety Popis zaczęły szczególnej zalety,

Z takim zapałem, użytkiem i chwałą,

Że zapomniały, co się w polu działo.

Ale Talia, przez pochop zapędu,

Nie chcąc ubliżać matce swojej względu,

Na wieś, co sztuki i jej darem wzrosła,

Z swemi siostrami na wieś się wyniosła;

Na wieś, spokojność gdzie panuje cicha, Gdzie wszystko szczęściem i sytem oddycha, Gdzie się nie mało kunszt z gustem wysilił, Aby w niej pobyt roskoszy przymilił.

Oby wam ona, grono szczęścia godne! Odsłonić chciała oblicze pogodne;

Ganiąc do waszej tyle smaku, doby,

Ile ma przez was kształtu i ozdoby;

Ale natura chcąc roskosz mieć cenną,