WZÓR ZBIOROWEGO ZAŻALENIA DO PROKURATURY OKRĘGOWEJ, KTÓRY NALEŻY - PO WPISANIU SWOICH DANYCH - WYSŁAĆ NA ODPOWIEDNI ADRES
1. NAZWISKO, ADRES, Sygn. akt.
2. NAZWISKO, ADRES, Sygn. akt.
3. NAZWISKO, ADRES, Sygn. akt.
PROKURATURA OKRĘGOWA w ……………
ZAŻALENIE
Za pośrednictwem Prokuratury Rejonowej w …………………….
Po zapoznaniu się z aktami postępowania wyjaśniającego wnosimy zespołowe ZAŻALENIE na „Postanowienia” o odmowie wszczęcia postępowania wydane przez Prokuratora Rejonowego w …………….. w dniach:
- ……………. w sprawie: (NAZWISKO WNIOSKODAWCY) sygn. Akt -
- …………….. w sprawie : (NAZWISKO WNIOSKODAWCY) sygn. akt -
- …………….. w sprawie: (NAZWISKO WNIOSKODAWCY) sygn. akt -
UZASADNIENIE
1. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej FUS) jest zgodna z prawem, lecz nie dotyczy tych, którzy już nabyli świadczenia emerytalne pod rządami wojskowej ustawy emerytalnej z 10 grudnia 1993 roku (vide załącznik nr 1).
W uzasadnieniu Ustawy FUS („Druk Sejmowy nr 339 z dnia 8 maja 1998 roku; archiwum Sejmu), na stronie nr 3 UZASADNIENIA, wyraźnie określono „intencje ustawodawcy”, a mianowicie: (cytat) „ Omawiana Ustawa dotyczy wszystkich grup społeczno-zawodowych z wyjątkiem rolników. Zmiana systemu nie obejmuje osób, którym pozostało niewiele lat do przejścia na emeryturę, a także nie dotyczy osób znajdujących się obecnie na emeryturze” (koniec cytatu) - vide załącznik nr 2.
A zatem, Ustawa ta miała uregulować problemy waloryzacji rent i emerytur „grupie składkowej”, a do tej grupy w wojsku należeli urodzeni już po 1948 roku i rozpoczynający zawodową służbę wojskową po 1 stycznia 1999 r.
Dyrektor powinien był to znać i przestrzegać!
Nas przepisy ustawy FUS nie obejmowały, a zatem dyrektor WBE w ………………….. świadomie wydawał decyzje waloryzacyjne z rażącym naruszeniem prawa i ze szkodą materialną dla nas.
2. Tę tezę potwierdza Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu Wyroku (z dnia 20 grudnia 1999 r. Sygn. K 4/99) że „… nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”; wniosek grupy posłów kierujących skargę konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego dotyczył praw nabytych przez żołnierzy, a nie przez emerytów (vide załącznik nr 3)
Dyrektor powinien był o tym wiedzieć i postępować zgodnie z obowiązującym prawem, a nie tworzyć fikcję prawną, własną interpretację, rozbieżną z wykładnią Trybunału Konstytucyjnego. Wykładnia TK obowiązuje dyrektora WBE a nie odwrotnie.
3. Potwierdza to również Rzecznik Praw Obywatelskich w odpowiedzi na naszą zbiorową PETYCJĘ, (vide załącznik nr 4).
Dyrektor był o tym powiadomiony i nie przeprowadził stosownego postępowania wyjaśniającego, czym zaniedbał swoje obowiązki służbowe ze szkodą dla nas.
4. „Naprawienie błędu zawartego w decyzji wojskowego organu emerytalnego jest obowiązkiem prawnym tego organu, a postępowanie polegające na przywróceniu stanu zgodnego z prawem, nie narusza praw emeryta” (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 1999 r., sygn. III AUa 130/99). Dyrektor WBE świadomie odmówił naprawienia prawa i wydawał decyzje z rażącym naruszeniem prawa i ze szkodą materialną dla nas.
5. Minister Pracy i Polityki Socjalnej- Pani Jolanta FEDAK, w odpowiedzi z dnia 25 stycznia 2008 roku udzielonej na zapytanie nr 214 p. Posłowi A. Górskiemu (SPS-024-214/07), podaje (vide załącznik nr 5):
…(cytat)” Przeprowadzona w 1999 r. reforma ubezpieczeń społecznych zakładała wyeliminowanie w przyszłości odrębnych systemów świadczeń dla funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych. Dlatego od 1999 r. systemem ubezpieczeń społecznych objęto osoby, które do zawodowej służby wstąpiły po 1 stycznia 1999 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zmian.). Prawo do emerytury lub renty miało im przysługiwać na tych samych zasadach, jakie określono dla ogółu osób objętych ubezpieczeniami społecznymi. Jedynie żołnierze zawodowi i funkcjonariusze służb mundurowych, którzy wstąpili do służby przed 2 stycznia 1999r., mieli zachować prawo do emerytury lub renty na dotychczasowych zasadach określonych w ustawach o zaopatrzeniu emerytalnym” (koniec cytatu).
Dyrektor powinien o tym wiedzieć i powinien naprawić błąd. Nie zrobił tego.
My w tym czasie byliśmy już na emeryturze.
6. Sąd Najwyższy w Orzeczeniu z dnia 03.04.2007 roku II UK 165/06 (OSNP 2008/9-10/140/ stwierdził, że:
„Odrębność ubezpieczenia emerytalno-rentowego regulowanego ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) oraz ustawą z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.) powoduje niemożność nabycia przez emeryta wojskowego prawa do emerytury na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli we wcześniej przyznanej emeryturze wojskowej uwzględniono okresy ubezpieczenia lub zatrudnienia oraz inne okresy jako składkowe (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).
Dyrektor powinien był o tym wiedzieć.
Sędziowie i prokuratorzy też mają swój odrębny system „emerytalny”, podobnie jak służby mundurowe.
7. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w ………. w decyzjach waloryzacyjnych wydawanych nam po 1 stycznia 1999 roku nadal powoływał się na art. 6 Ustawy emerytalnej z dnia 10 grudnia 1993 roku (Dz. U. z 1994), podczas gdy faktycznie waloryzował nasze świadczenie w oparciu o przepisy Ustawy z dnia 10 grudnia 1998 roku o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS), co było zawarte w Informacji n odwrocie Decyzji, a co było zarówno sprzeczne z wykładnią prawa zastosowaną przez Trybunał Konstytucyjny, jak również świadomym poświadczeniem nieprawdy przez dyrektora WBE.
Dyrektor w decyzjach wydawanych po 1 stycznia 1999 roku świadomie poświadczał nieprawdę ze szkodą materialną dla nas.
Zmiana zapisu art. 5 i 6 wojskowej ustawy emerytalnej regulującego metodę waloryzacji świadczeń „mundurowych”, obligująca dyrektorów biur emerytalnych (wszystkich służb mundurowych), do stosowania uregulowań prawnych wobec wszystkich „mundurowych” w zakresie waloryzacji rent i emerytur na zasadach określonych dla „grup składkowych” w art. 159 Ustawy FUS, nastąpiła dopiero na mocy art. 10. ust. 1, pkt. 1 ustawy z 23 lipca 2003 roku (Dz.U. 2003, nr 166, poz. 1609) poprzez uchylenie Art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. 1998, nr 162; poz. 1118). Na podstawie Art. 160 pkt. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych ( Dz.U. 2003, nr 179, poz. 1750) wprowadzono do wojskowej ustawy emerytalnej (Art. 3 ust. 1, pkt. 8; Dz.U. 2004, nr 8, poz. 66), że podstawą emerytury jest uposażenie należne żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku, a art. 53 tejże ustawy nakazuje ustalać z urzędu na nowo podstawy emerytury.
Zachodzą uzasadnione podejrzenia, że dyrektor WBE w ………….. świadomie łamał prawo, czym wyrządzał szkody materialne nam- emerytom.
Swoim postępowaniem, które uznajemy za wyjątkowo naganne, utracił nasze zaufanie jako funkcjonariusz publiczny.
Prokuratura Rejonowa w ………… nie uwzględniła w swoich postępowaniach wyjaśniających tych faktów prawnych i oparła swoje rozumowanie na nieprawdziwej tezie głoszonej przez dyrektora WBE, że Ustawa FUS z dnia 17 grudnia 1998 roku obejmuje również tych, którzy już byli na rentach i emeryturach.
WNIOSKI:
W pełni podtrzymujemy swoje zarzuty wobec dyrektora WBE, które przedstawiliśmy w swoich powiadomieniach o podejrzeniu przestępstwa przez dyrektora WBE w …………..- Pana …………………………….
Podpisy:
…………………………
Wykonano w 4 egz.
Wykonał ZG (0-43-822- 37-89)
Egz. nr 1- adresat
Egz. nr 2 -4 - akta poszkodowanych
3