ADHD, ADHD - zespół nadpobudliwości psychoruchowej


Anna Kolasińska, Sylwia Kozieł WSEI pedagogika 3 rok

ADHD - zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Grupa zaburzeń charakteryzujących się wczesnym początkiem, brakiem wytrwałości w realizacji zadań, wymagających zaangażowania poznawczego, tendencją do przechodzenia od jednej aktywności do drugiej bez ukończenia żadnej z nich oraz zdezorganizowaną, słabo kontrolowaną nadmierną aktywnością. Uważa się, że ADHD występuje u 4-8% dzieci w wieku wczesnoszkolnym (6-9 lat), głównie chłopców, niezależnie od rasy i kultury. Następnie częstość występowania zmniejsza się o 50% na każde 5 lat, jednakże u 60% dorosłych utrzymują się niektóre cechy zespołu (zwłaszcza dotyczące deficytów uwagi). Noszą wtedy nazwę AADD.

OBJAWY:

Sfera ruchowa

Sfera poznawcza

pamięć krótkotrwała

Sfera emocjonalna

Często występujące cechy osobowości dziecka z zaburzeniami koncentracji uwagi

We wczesnym dzieciństwie

Diagnoza ADHD we wczesnym dzieciństwie nie jest możliwa. Natomiast występuje kilka objawów sugerujących wystąpienie ADHD w następnych latach:

W wieku szkolnym

Sposoby działania

  1. Terapia behawioralna: celem jest modyfikacja zachowania dziecka poprzez wygaszanie złych nawyków, a wzmacnianie dobrych (zasada zasad i konsekwencji). Jest to jedyna terapia, która daje skutki długoterminowe.

  2. Nauczanie wyrównawcze: dodatkowe zajęcia podczas których, dziecko nabywa pewnych nawyków pomocnych w uczestniczeniu w zajęciach. Ważne jest tutaj zaangażowanie rodziców.

  3. Terapia mowy i języka: u dzieci nadpobudliwych psychoruchowo mogą (jak u każdych innych dzieci) występować zaburzenia mowy (takie jak jąkanie, problemy z artykulacją), dlatego w takich przypadkach niezbędna jest pomoc logopedy.

  4. Terapia zajęciowa: nacisk głównie na prawidłowy rozwój motoryczny dziecka.

  5. Kontrola dietetyczna: istnieje przypuszczenie, że spożywanie takich produktów jak: kakao, środki konserwujące, barwniki, salicylany i cukier mogą dodatkowo wzmagać aktywność dziecka - jednak brak na ten temat dokładnych badań naukowych.

  6. Leczenie farmakologiczne: w Polsce jest bardzo rzadko stosowane.

Ogólne zasady dotyczące postępowania wychowawczego

  1. Cel, do którego ma prowadzić działanie dziecka, nie może być zbyt odległy (niecierpliwość).

  2. Konsekwentne przyzwyczajanie dziecka do kończenia każdego rozpoczętego zadania.

  3. Stała kontrola i przypominanie o zobowiązaniach:

  • Pomoc w nauce