Wyrok

z dnia 9 lutego 2005 r.

wojewódzki sąd administracyjny w Warszawie

III SA/Wa 1002/2004

1. W skardze na czynności egzekucyjne można podnieść okoliczności, które nie są podstawą do wniesienia innego środka zaskarżenia. Skarga w trybie art. 54 § 1 u.p.e.a. może dotyczyć też przewlekłości postępowania egzekucyjnego.

2. Z przepisu art. 36 § 1 i 1a u.p.e.a. wynika, że organowi egzekucyjnemu przyznano uprawnienie do żądania od: uczestnika postępowania egzekucyjnego nieodpłatnych wyjaśnień i informacji, a od organów administracji publicznej, jednostek organizacyjnych im podległych lub podporządkowanych oraz innych podmiotów udzielenia nieodpłatnych informacji. Możliwość wystosowania powyższych żądań do wskazanych wyżej podmiotów przez organ egzekucyjny, w świetle art. 36 § 1 u.p.e.a., jest jednak uzależniona od uznania czy będzie to niezbędne do prowadzenia egzekucji. Organ egzekucyjny ma więc obowiązek ocenić przesłankę niezbędność, o której mowa w art. 36 § 1 u.p.e.a. z punktu widzenia postępowania egzekucyjnego.

3. Zajęcie jest skuteczne niezależnie od tego czy organ wskazał w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 80 § 1 u.p.e.a., numery tych rachunków zobowiązanego, ale w sytuacji, gdy w banku nie jest prowadzony rachunek bankowy dla określonego dłużnika stanowi to przeszkodę w dokonywaniu wpłat organowi egzekucyjnemu i powoduje zwrot zawiadomień dokonanych w trybie art. 80 § 1 u.p.e.a. bez konsekwencji egzekucyjnych. Nie dochodzi również do naruszenia w takiej sytuacji tajemnicy skarbowej przez organ egzekucyjny.

LEX nr 164969

164969

Dz.U.05.229.1954: art. 36; art. 54; art. 81

Przewodniczący: Sędzia NSA Bogdan Lubiński.

Sędziowie WSA: Małgorzata Jarecka, Asesor Ewa Radziszewska-Krupa (spr.).

Protokolant: Łukasz Duda.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2005 r. sprawy ze skargi Agnieszki P. na postanowienie Ministra Finansów z dnia 2 kwietnia 2004 r. w przedmiocie skargi na czynności egzekucyjne

oddala skargę.

Naczelnik Urzędu Skarbowego K. wszczął postępowanie egzekucyjne wobec majątku Agnieszki P. na podstawie tytułów wykonawczych:

- siedmiu z dnia 19 listopada 1999 r. obejmujących nieuiszczone składki ZUS za okres od VII do XII 1998 r. i za I 1999 r. (nr od W40 do W46);

- dziewięciu: z 25 października 2002 r., SM 17, z 28 listopada 2002 r., SM 38, SM 18, z 18 marca 2003 r. SM 9, SM 10, 10 kwietnia 2003 r. SM 26, SM 27, 14 lipca 2003 r. SM 96, SM 97, obejmujących zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za okres VI - X i XII 2002 r. oraz I - III 2003 r.

Zawiadomieniami z dnia 31 lipca 2003 r. organ egzekucyjny, działając na podstawie art. 80 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 z późn. zm.), zwanej w skrócie u.p.e.a., przesłał do 14 banków zawiadomienia o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego u dłużnika zajętej wierzytelności będącego bankiem.

Dłużniczka pismem z dnia 14 sierpnia 2003 r. złożyła skargę na czynności egzekucyjne, kwestionując wystosowanie do 14 banków zawiadomień o zajęciu prawa majątkowego na łączną kwotę 313.947,20 zł, ze względu na naruszenie art. 6, art. 7, art. 8 k.p.a. w związku z art. 18 u.p.e.a. oraz art. 7 § 2, art. 1a pkt 18, art. 80 § 1, art. 86a § 1 u.p.e.a. W ocenie zobowiązanej organowi egzekucyjnemu znany był jej numer rachunku bankowego, a w postępowaniu o wyjawienie majątku wskazała, że nie posiada żadnych innych kont bankowych. Podniosła także, że wysokość zajętej wierzytelności przewyższała należności objęte tytułami wykonawczymi. Na podstawie art. 86a § 1 i 2 u.p.e.a. bank prowadzący rachunek zawiadamia inne banki o zajęciu wierzytelności, a nie organ egzekucyjny, który powinien przed zajęciem wierzytelności z rachunku bankowego zażądać stosownych informacji, zgodnie z art. 36 § 1 u.p.e.a.

Dłużniczka zarzuciła też, iż osoba, działająca w imieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego, która przekazała 14 bankom informacje dotyczące wysokości zaległości podatkowych oraz wysokości zobowiązań podatkowych w poszczególnych miesiącach naruszyła art. 306 § 1 Ordynacji podatkowej.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. postanowieniem z dnia 3 października 2003 r., nie uznał skargi za zasadną. W podstawie prawnej wskazał m.in. art. 54 § 1 i 5 u.p.e.a. W uzasadnieniu stwierdził, że żaden przepis ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie zabrania przesłania zawiadomienia o zajęciu rachunku bankowego do różnych banków, tym bardziej, że art. 81 § 1 u.p.e.a. nie wymaga, aby w zawiadomieniu o zajęciu wskazany był numer rachunku, a bank prowadzący rachunek - zgodnie z art. 86a § 1 i 2 u.p.e.a. ma obowiązek poinformować inne banki tylko o zajęciu wierzytelności, nie jest natomiast uprawniony do dalszego "przekazywania" zajęcia.

Organ stwierdził również, że podana przez stronę kwota 313.947,20 zł, będąca wynikiem błędnego sumowania wysokości zobowiązania występującej w poszczególnych zawiadomieniach - 22.424,80 zł, nie została wskazana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w żadnym z zawiadomień. Tym samym nie doszło do naruszenia art. 1a pkt 18 u.p.e.a. Brak też podstaw do stwierdzenia, że wadliwie zastosowano art. 7 § 2 u.p.e.a., gdyż zajęcie rachunku bankowego jest środkiem mniej dolegliwym niż zajęcie i odebranie nieruchomości.

W zażaleniu z dnia 20 października 2003 r. zobowiązana podtrzymała wcześniej zgłoszone zarzuty dotyczące zasadności i prawidłowości podjętych czynności egzekucyjnych.

Minister Finansów postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2004 r. utrzymał w mocy ww. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. W podstawie prawnej wskazał art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 k.p.a. oraz art. 18 u.p.e.a.

W uzasadnieniu stwierdzono, że Naczelnik Urzędu Skarbowego, jako organ egzekucyjny, przystąpił do egzekucji administracyjnej zgodnie z art. 26 § 1 i 4 u.p.e.a., a mając na celu doprowadzenie do wykonania przez zobowiązaną obowiązku o charakterze pieniężnym, zastosował środki egzekucyjne wymienione w art. 1a pkt 12 lit. a) u.p.e.a. - egzekucję z rachunku bankowego. Podjęcie czynności egzekucyjnych miało na celu zastosowanie środka egzekucyjnego z art. 80 § 1 u.p.e.a. Zgodnie z tym przepisem zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego dokonuje się przez przesłanie do banku (właściwego oddziału) zawiadomienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej zobowiązanego z rachunku bankowego do wysokości egzekwowanej należności pieniężnej wraz z odsetkami z tytułu niezapłacenia w terminie dochodzonej wierzytelności oraz kosztami egzekucyjnymi. Wraz z powyższą czynnością organ egzekucyjny zawiadamia o niej zobowiązanego, doręczając mu odpis tytułu wykonawczego, o ile nie został wcześniej doręczony i odpis zawiadomienia skierowanego do banku o zakazie wypłaty zajętej kwoty z rachunku bankowego bez zgody organu egzekucyjnego.

W tym zakresie Minister Finansów nie dopatrzył się naruszenia prawa, ustosunkowując się natomiast do naruszenia tajemnicy skarbowej przez rozesłanie zawiadomień o zajęciu do wielu banków uznał, że zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż organ egzekucyjny ma prawo zwracać się o udzielenie informacji do innych podmiotów, poza wyszczególnionymi w art. 36 § 1 u.p.e.a. w zakresie niezbędnym do prowadzenia egzekucji. Zwrócenie się o udzielenie takiej informacji jest równoznaczne z powiadomieniem tych podmiotów, że na osobie, której dotyczy zapytanie, ciążą nieuregulowane zobowiązania. Sąd Rejonowy w K., na wniosek Naczelnika Urzędu Skarbowego, postanowieniem z dnia 14 maja 2003 r., nakazał zobowiązanej złożenie wykazu majątku z wymienieniem rzeczy i miejsca, jak również przypadających jej wierzytelności i innych praw majątkowych. Dłużnicy, którzy zostali zobowiązani do wyjawienia majątku w trybie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, wpisywani są z urzędu - zgodnie z art. 55 pkt 4 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. Nr 17, poz. 209 z późn. zm.), zwanej dalej u.k.r.s. - do rejestru dłużników niewypłacalnych, który na podstawie art. 8 ust. 1 tej ustawy jest jawny.

Materiał dowodowy sprawy nie potwierdził ponadto, że organowi egzekucyjnemu znane było posiadanie jednego, wskazanego przez dłużniczkę, rachunku bankowego. W bazie danych Urzędu Skarbowego K. figurowały dwa rachunki bankowe w PBK. O/K., zamknięte w dniu 22 lutego 2001 r.

Organ drugiej instancji nie znalazł też podstaw do uznania zarzutu naruszenia art. 1a pkt 18 u.p.e.a., gdyż w zawiadomieniach o zajęciu wystawionych zgodnie z art. 80 § 1 u.p.e.a. podano, stosownie do treści art. 67 § 1 u.p.e.a., prawidłową wysokość należności. W przypadku gdy w wyniku realizacji zajęcia uzyska się wystarczającą kwotę na pokrycie egzekwowanych sum, organ egzekucyjny zobowiązany jest do niezwłocznego uchylenia pozostałych zajęć egzekucyjnych. Minister Finansów stwierdził też, że na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut niewyjaśnienia przesłanek, którymi kierował się organ egzekucyjny, podejmując nękające dłużniczkę działania. Organ w celu doprowadzenia do wykonania obowiązku będącego przedmiotem egzekucji może bowiem zastosować równolegle różne środki egzekucyjne (art. 7 § 2 u.p.e.a.).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2004 r. strona zarzuciła, iż wyżej wskazane postanowienie Ministra Finansów narusza art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz. U. Nr 155, poz. 1287 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o restrukturyzacji oraz art. 56 ust. 1 pkt 5 u.p.e.a. Urząd Skarbowy K. wydał bowiem w dniu 24 grudnia 2002 r. decyzję, na podstawie której skarżąca została objęta postępowaniem restrukturyzacyjnym i wniosła opłatę restrukturyzacyjną. Stwierdziła również, że nie kwestionuje, iż organ egzekucyjny ma prawo dokonać zajęć egzekucyjnych na podstawie art. 80 § 1 u.p.e.a., pod warunkiem że nie są one obarczone wadą, ale nie można wysyłać tego zajęcia do losowo wybranych 14 banków w miejscu zamieszkania skarżącej, niezwiązanych ze skarżącą żadnym stosunkiem prawnym. Powoływanie się przez Ministra Finansów w tym zakresie na art. 36 § 1 u.p.e.a. jest nadinterpretacją prawa, gdyż przepis ten nie pozwala na zajmowanie jakichkolwiek środków pieniężnych oraz wirtualnych kwot w losowo wybranych i wymyślonych przez organ egzekucyjny bankach. Takie postępowanie miało jedynie na celu uniemożliwienie skarżącej uzyskania kredytu bankowego do szybszego pokrycia zaległości oraz uniemożliwienie jej korzystania z jakichkolwiek usług bankowych teraz i w przyszłości.

Zaskarżonemu postanowieniu strona zarzuciła również naruszenia art. 6, art. 7, art. 8 i 10 § 1 k.p.a.

Minister Finansów w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu. Uznał bowiem, że dokonane przez organ czynności egzekucyjne były zgodne z przepisami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Podniósł również, że zobowiązana zapytana w Sądzie Rejonowym Wydziale Cywilnym dla K. czy posiada konto bankowe, nie wskazała konkretnego banku, wyjaśniła jedynie, że ma saldo ujemne. Przepis art. 13 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 z późn. zm.), zwanej w skrócie u.p.d.g., nakłada natomiast na przedsiębiorców obowiązek dokonywania określonych transakcji za pośrednictwem rachunku bankowego. Dłużniczka nie zawiadomiła urzędu skarbowego o posiadaniu rachunku bankowego związanego z wykonywaną działalnością gospodarczą. Organ egzekucyjny podjął więc działania zmierzające do jego ujawnienia przez zastosowanie środka egzekucyjnego wskazanego w ustawie egzekucyjnej, tj. egzekucji z rachunku bankowego. Przepis art. 7 § 1 u.p.e.a. nakłada na organ obowiązek stosowania środków egzekucyjnych przewidzianych w ustawie.

Minister pokreślił, że do zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego nie jest niezbędne uzyskanie wcześniej informacji o prowadzeniu przez bank rachunku bankowego zobowiązanego oraz posiadania wierzytelności z rachunku bankowego. Zgodnie z art. 81 § 1 u.p.e.a. zajęcie wierzytelności jest skuteczne w odniesieniu do rachunków bankowych zobowiązanego prowadzonych przez bank, niezależnie od tego, czy organ egzekucyjny wskazał w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 80 § 1 ustawy, numery tych rachunków. Przepis art. 80 § 1 u.p.e.a. przewiduje, że gdy wystąpi przeszkoda w dokonaniu wpłaty organowi egzekucyjnemu, bank zobowiązany jest do powiadomienia w terminie 7 dni o jej wystąpieniu. Nieprowadzenie rachunku bankowego jest taką przeszkodą.

Organ stwierdził też, że w wyniku podjętych czynności Bank PBK S.A. Oddział w K. pismem z dnia 7 sierpnia 2003 r. poinformował, że prowadzi rachunek Agnieszki P., ale na zasadach współwłasności łącznej. Niemożliwe więc było do dnia 1 maja 2004 r. dokonanie zajęcia wierzytelności z tego rachunku. Pozostałe banki poinformowały, że nie prowadzą rachunku bankowego dłużniczki i zwróciły zawiadomienia organowi egzekucyjnemu.

Minister Finansów, ustosunkowując się do zarzutu naruszenia art. 14 ust. 2 ustawy o restrukturyzacji wyjaśnił, że przepis ten istotnie stanowi podstawę do zawieszenia postępowania egzekucyjnego do dnia wydania decyzji o zakończeniu restrukturyzacji, jednakże decyzja, na którą powołuje się skarżąca dotyczy zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za XII 1996 r., V-IX 1998 r., III-XII 1999 r., I-VI i VIII-XII 2000 r., I-XII 2001 r., I-V 2002 r., a zaskarżone czynności egzekucyjne wykonane były w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym podatku od towarów i usług za okres VI-X i XII 2002 r. oraz I-III 2003 r. W związku z tym przepis art. 14 ust. 2 ustawy o restrukturyzacji nie ma zastosowania w sprawie i zarzut jego naruszenia nie zasługuje na uwzględnienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej p.p.s.a., stosownie do art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.).

W świetle akt sprawy wyżej określone przesłanki nie zachodzą.

Przepisy art. 1a pkt 2 u.p.e.a. w związku z art. 54 § 1 u.p.e.a. wskazują, jak rozumieć pojęcie "czynności egzekucyjnych". W świetle tych unormowań są to wszelkie działania podejmowane przez organ egzekucyjny i egzekutora, zmierzające do zastosowania lub zrealizowania środka egzekucyjnego. Owe działania, jak podkreśla się w doktrynie, to czynności faktyczne (a nie akty prawne). W skardze na czynności egzekucyjne można podnieść, co podnoszono konsekwentnie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, okoliczności które nie są podstawą do wniesienia innego środka zaskarżenia (por. wyrok NSA z dnia 14 czerwca 1996 r., sygn. akt SA/Kr 206/96, LEX 29274). Skarga w trybie art. 54 § 1 u.p.e.a. może dotyczyć też przewlekłości postępowania egzekucyjnego.

Strona w skardze złożonej w postępowaniu przed organami egzekucyjnymi na podstawie art. 54 § 1 u.p.e.a., kwestionowała wystosowanie do czternastu banków zawiadomień o zajęciu rachunków bankowych w trybie art. 80 § 1 u.p.e.a., bez wcześniejszego zastosowania art. 36 § 1 u.p.e.a. Skarga spełniała zatem warunek formalny przewidziany w przepisach art. 1a pkt 2 u.p.e.a. w związku z art. 54 § 1 u.p.e.a. W ocenie Sądu nie można jej jednak uznać - jak prawidłowo stwierdziły organy administracyjne obu instancji - za uzasadnioną.

Interpretacji przepisu art. 36 § 1 u.p.e.a. należy bowiem dokonywać z uwzględnieniem treści przepisów art. 1 i art. 6 § 1 oraz art. 7 § 1 i 2 u.p.e.a. Zawarte są w nich bowiem tzw. zasady ogólne postępowania egzekucyjnego, w świetle których organ egzekucyjny w trakcie toczącego się przed nim postępowania ma przede wszystkim obowiązek doprowadzić do wykonania przez zobowiązanego obowiązków na nim spoczywających - np. zapłacenia należności pieniężnych z tytułu podatku od towarów i usług oraz składek na ubezpieczenie społeczne - przez zastosowanie środków przymusu, środków egzekucyjnych.

Z przepisu art. 36 § 1 i 1a u.p.e.a. wynika, że organowi egzekucyjnemu przyznano uprawnienie do żądania od uczestnika postępowania egzekucyjnego nieodpłatnych wyjaśnień i informacji, a od organów administracji publicznej, jednostek organizacyjnych im podległych lub podporządkowanych oraz innych podmiotów udzielenia nieodpłatnych informacji. Możliwość wystosowania powyższych żądań do wskazanych wyżej podmiotów przez organ egzekucyjny, w świetle art. 36 § 1 u.p.e.a., jest jednak uzależniona od uznania czy będzie to niezbędne do prowadzenia egzekucji. Organ egzekucyjny ma więc obowiązek ocenić przesłankę niezbędność, o której mowa w art. 36 § 1 u.p.e.a. z punktu widzenia postępowania egzekucyjnego.

Gramatyczna wykładnia pojęcia "niezbędny" prowadzi do wniosku, że chodzi o taki, bez którego nie można się obejść, koniecznie potrzebny, nieodzowny, niezastąpiony (zob. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod red. St. Dubisza, Wyd. PWN Warszawa 2003 r., s. 922).

W związku z tym, gdy organ rozważa zwrócenie się o udzielenie informacji do "innych podmiotów", w tym np. do banków, powinien zastanowić się przede wszystkim nad tym czy w ten sposób zostanie wykonany podstawowy cel egzekucji - doprowadzenie do wykonania przez zobowiązanego ciążących na nim obowiązków (art. 1 u.p.e.a.), czy nadmiernie nie przedłuży prowadzenia postępowania egzekucyjnego (art. 54 § 1 u.p.e.a.) oraz nie zwiększy jego kosztów o faktycznie poniesione wydatki egzekucyjne (art. 64b pkt 6 i 9 u.p.e.a. w związku z art. 64c § 1 u.p.e.a.). Organ będzie zobowiązany również wziąć pod uwagę określoną w art. 7 § 2 u.p.e.a. zasadę stosowania środków prowadzących bezpośrednio do wykonania obowiązków.

Niezasadne jest natomiast uwzględnianie przez organ egzekucyjny, tak jak podnosi skarżąca, przede wszystkim przesłanki, jakie skutki spowoduje dla skarżącej ujawnienie informacji o prowadzonej wobec niej egzekucji administracyjnej, w związku z wysłaniem zawiadomień o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego u dłużnika zajętej wierzytelności, będącego bankiem. Nawet przy założeniu, że organ egzekucyjny przed przesłaniem w trybie art. 80 § 1 u.p.e.a. stosownych zawiadomień o zajęciu skierowałby do 14 wskazanych w nich banków zapytanie, stosownie do art. 36 § 1 u.p.e.a., czy skarżąca posiada w którymś z nich konto bankowe, nie uchroniłoby to dłużniczki od ujawnienia informacji o prowadzonej wobec niej egzekucji administracyjnej. Mogłoby jedynie wydłużyć albo udaremnić prowadzone postępowanie egzekucyjne.

Z akt sprawy wynika natomiast, że podjęte przez organ egzekucyjny działania doprowadziły do ujawnienia informacji, że skarżąca posiada w jednym z banków konto, z którego co prawda nie można było do dnia 31 grudnia 2003 r. dokonać zajęcia, bo było prowadzone na zasadach współwłasności łącznej, ale po tej dacie organ mógł stosować środki przewidziane ustawą o postępowaniu egzekucyjnym.

Sąd zwraca również uwagę, że każdy dłużnik, także ten ujawniony w rejestrze dłużników na podstawie art. 55 pkt 4 u.k.r.s., a do takich należała skarżąca, musi liczyć się z tym, że podczas prowadzonego postępowania egzekucyjnego będą wobec niego podejmowane działania bezpośrednio zmierzające do wyegzekwowania należności objętych tytułami wykonawczymi (art. 7 § 2 u.p.e.a.). Do takich należy zastosowanie przez Naczelnika Urzędu Skarbowego K., na którym spoczywał obowiązek doprowadzenia do wykonania przez zobowiązaną obowiązku o charakterze pieniężnym, środka egzekucyjnego przewidzianego ustawą - egzekucji z rachunku bankowego (art. 1a pkt 12 tiret czwarte w związku z art. 80 u.p.e.a.). Organ egzekucyjny ma bowiem obowiązek, zgodnie z art. 7 § 1 u.p.e.a., stosować środki egzekucyjne przewidziane w ustawie. W tym zakresie nie można mówić o naruszeniu prawa.

W ocenie Sądu nie doszło również do naruszenia drugiej z ogólnych zasad postępowania egzekucyjnego - stosowania środków prowadzących bezpośrednio do wykonania obowiązków w połączeniu z zasadą stosowania najmniej uciążliwego środka (art. 7 § 2 u.p.e.a.). Organ egzekucyjny, biorąc pod uwagę powyższe reguły, miał obowiązek zbadać czy zastosowane czynności egzekucyjne w postaci zajęcia rachunku bankowego doprowadzą bezpośrednio do celu egzekucji oraz jednocześnie będą najmniej uciążliwe. Sąd podkreśla, że ważną okolicznością tej sprawy jest to, że organowi egzekucyjnemu nieznany był choćby jeden, wskazany przez skarżącą (przedsiębiorcę) rachunek bankowy, przy pomocy którego dokonywane byłyby, zgodnie z art. 13 u.p.d.g., transakcje związane z wykonywaną działalnością gospodarczą. W bazie danych Urzędu Skarbowego K. stwierdzono brak kont aktywnych zobowiązanej. Figurowały w niej jedynie dwa rachunki bankowe zamknięte w dniu 22 lutego 2001 r. Skoro prawo nakazuje prowadzącemu działalność gospodarczą dokonywanie transakcji za pośrednictwem rachunku bankowego, a skarżąca taką działalność prowadziła, zasadne było stwierdzenie organów egzekucyjnych, że posiada ona rachunek lub rachunki bankowe, których nie ujawniła. Za takim stwierdzeniem przemawia również wyjaśnienie dłużniczki złożone przed Sądem Rejonowym, że posiada saldo ujemne na koncie bankowym.

Sąd stwierdza również, że zajęcie wierzytelności z rachunków bankowych zobowiązanego w świetle przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stanowi jeden z mniej uciążliwych środków egzekucyjnych. W przypadku prowadzenia takiej egzekucji zobowiązany zostaje ograniczony w prawie udzielania zleceń rozliczeń pieniężnych i to jedynie do wysokości należności, która podlega egzekucji. Rachunek pozostaje więc otwarty, a zobowiązany może dysponować swobodnie nadwyżką ponad zajętą kwotę. Wprawdzie z dyspozycji art. 81 § 1 u.p.e.a. wynika, że zajęcie jest skuteczne niezależnie od tego czy organ wskazał w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 80 § 1 u.p.e.a., numery tych rachunków zobowiązanego, ale w sytuacji, gdy w banku nie jest prowadzony rachunek bankowy dla określonego dłużnika stanowi to przeszkodę w dokonywaniu wpłat organowi egzekucyjnemu i powoduje zwrot zawiadomień dokonanych w trybie art. 80 § 1 u.p.e.a. bez konsekwencji egzekucyjnych. Nie dochodzi również, wbrew twierdzeniom skarżącej, do naruszenia w takiej sytuacji tajemnicy skarbowej przez organ egzekucyjny.

Skierowanie zatem zawiadomień o zajęciu prawa majątkowego na podstawie art. 80 § 1 u.p.e.a. do czternastu banków przed uzyskaniem w trybie art. 36 § 1 u.p.e.a. informacji o istnieniu w tych bankach kont prowadzonych dla skarżącej nie narusza przepisów prawa, a w szczególności art. 1 art. 7 § 1 i 2, art. 54 § 1 oraz art. 1a pkt 18 u.p.e.a. Nie naraża też skarżącej na dodatkowe koszty egzekucyjne, o których mowa w art. 64b pkt 6 i 9 u.p.e.a. w związku z art. 64c § 1 u.p.e.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie za prawidłowe uznaje również stanowisko Ministra Finansów zaprezentowane w odpowiedzi na skargę w zakresie zarzutu, który po raz pierwszy został podniesiony w przedmiotowej sprawie na etapie postępowania sądowego - naruszenia art. 14 ust. 2 ustawy o restrukturyzacji w związku z art. 56 § 1 pkt 5 u.p.e.a. Przepisy te w istocie stanowią podstawę do zawieszenia postępowania egzekucyjnego do dnia wydania decyzji o zakończeniu restrukturyzacji, jednakże decyzja, na którą powołuje się skarżąca dotyczy zaległości z tytułu innych należności, niż objęte tytułami wykonawczymi wystawionymi w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym w przedmiotowej sprawie. W związku z tym przepis art. 14 ust. 2 ustawy o restrukturyzacji oraz będący z nim w związku art. 56 § 1 pkt 5 u.p.e.a. nie ma zastosowania w sprawie i zarzut ich naruszenia nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie bezzasadne są również twierdzenia skarżącej o naruszeniu przez organy egzekucyjne art. 6, art. 7, art. 8 i 10 § 1 k.p.a. W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego sprawy Naczelnik Urzędu Skarbowego K., działając w celu wyegzekwowania należności objętych tytułami wykonawczymi, podjął czynności zgodne z przepisami prawa, zmierzające do ujawnienia rachunku bankowego skarżącej oraz zastosowania środka egzekucyjnego wskazanego w ustawie egzekucyjnej, tj. egzekucji z rachunku bankowego. Tym samym nie naruszył art. 6 k.p.a. w związku z art. 18 u.p.e.a. Organy administracyjne, dokonujące oceny prawidłowości dokonanych przez ten organ działań, podobnie, jak ten organ, w sposób dokładny wyjaśniły stan faktyczny sprawy (art. 7 k.p.a.) oraz zapewniły dłużniczce czynny udział w postępowaniu egzekucyjnym (art. 10 § 1 k.p.a.). Tym samym nie została naruszona zasada pozyskiwania zaufania do organów administracyjnych, wyrażona w art. 8 k.p.a. i mająca zastosowanie w postępowaniu egzekucyjnym na podstawie art. 18 u.p.e.a.

Sąd, mając na względzie powyższe rozważania oraz treść art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 132 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.

---