060 djvu

Na złaknionych patrzy mocarz siedzący na wym tronie,

Czerwienieją mu pazury, ząb połyska, oko nie!

A żyrafa nieść go musi póki tchu i siły stanie;

O, przeciw takiemu jeźdzcu, próżne wierzgi ;

skakanie!

Daleko na krańcu puszczy, charcząc żyrafa upada,

Przed trupem własnego konia, jeździec do uczty zasiada.

A wschód nad Madagaskarem jutrzenką spowija słońce....

Tak conocnie władzca zwierząt, zbiega swego państwa końce.

MAJAK!.

Ofco moje niespokojne biega po tych masztów szczycie,

A ty swoje zawiesiłaś na mój czapki pióroki-cie?

«0 twych puszczach chętnie słucham w oszumio-nój falę łodzi,

Więc mi obraz rzuć z tej ziemi, gdzie się taki strój znacbodzi.*

Niech się stanie! — w dłoń wyklęsłą składam czarne moje czoło,

Rzęsa spada, — skroń uderza—patrz, żarzący piasek w koło!

Błędny obóz ciebie wita, —to mój ród, to bracia moi!

Oto w wdowiej swój odzieży, Sahara przed tobą stoi.

Ślady kopyt znać na zwirze — któż to przeszedł kraj tygrysa?