061 djvu

liO

To z Tombuktu karawana! jeszcze zdali błyska spisa!

Wieje buńczuk i Emira jasny cbylat pływa w prochu,

i z powagą wielblądową głowa wznosi się z mo-tłochu.

Jadą w ściśniętym szeregu gdzie się niebo ziewa z piaskiem,

Fatrz! już znikli osłonięci zachodniego słońca blaskiem!

Jednak możesz bez strudzenia ścigać ich zdeptaną ścieżą,

Na którćj co kilka kroków pochodowe znaki leżą.

Najprzód — zamiast drogoskazu leży ścierwo dro-madara,

A z bezpiórną szyją, siadła na zwalonym sępów para.

Wolą one ten żer rzadki nad ów turban purpurowy,

Co młodemu Arabowi w dzikim pędzie zleciał z głowy.

Tam na cierniach Tamariski wisi w strzępach płaszcz podróżny.

Obok leży zakurzony, popękany bukłak próżny.

Któż on jest, co z obłąkaniem szuka w nim choć kropli rosy?

Z Biteduldzeridu kraju jest to Emir ciemnowłosy.

Z tylnej straży koń go uniósł —on spadł —koń dalej pobasał —

Wstał bezsilny i do boku zemdloną żonę przy-pasał.

Niegdyś gdy ją na łęk sadzał wzrok jej cały był w płomieniu,

Teraz wlecze ją po puszczy, ni to szablę na rzemieniu.

I ten piasek, którym nocą miecie grzywa lwa kudłata,

Rozplecionym swym warkoczem teraz ona go zamiata,

On się wbija w jej włos miękki, mech różany z jój ust ściera,

A obwisłe jćj kolana krzemieniem do krwi rozdziera.

6

S*. T. XI.