1703 art
101

7

7

jwód z horyzontu wtedy dopióro nabiśra siły, gdy dodamy, że widnokrąg powiększa się w nuarę, ak wznosimy się w górę nad powierzchnię ziemi; z wysokości np. 04 stóp angielskich nad powierzchnią morza obejmujemy, według reguły braci Scblagintweitów, koło o promieniu 2 mil geograficznych, z wysokości zaś o 80 stóp większój dojrzymy na granicy widnokręgu przedmioty rozłożone w odległości trzech mil. Ale okoliczność odrębna wprowadza tu pewne zawikłanie. Promienie światła biegnące z powierzchni ziemi do oka obserwatora, znajdującego się na znacznój wysokości, przechodzą warstwy powietrza coraz rzadsze i załamują się tak, że przebiegają właściwie liniję krzywą, wklęsłością obróconą ku dołowi. Sprowadza to złudzenie podobne do tego, jakiemu ulegamy, patrząc z boku na dno jeziora lub choćby tylko na naczynie napełnione wodą: woda wydaje uam się płytszą a dno podniesionem. Podobnie i w przypadku, który nas obecnie zajmuje: przedmioty dokoła nas rozłożone przedstawiają się nam jakby wyniesione i to tćm więcój, im dalej się od nas znajdują. Cała przeto powierzchnia poziomu w dali nie zapada coraz głębiej, ale wydaje się jakby ku górze wygiętą; a obserwator na wysokości będący doznaje złudzenia, jakby znajdował się w środku powiórzchni wklęsłej, a nie wypukłćj.

Dlatego to może dawniejsi stronnicy kulistości ziemi w rozszórzanin się widnokręgu nie widzie] i

1