24364 PA270547

ROZPOZNANIE RÓŻNICOWE

Bardzo często się zdarza, że zespół objawów chorobowych stwierdzonych u chorego nie daje możności bezpośredniego wnioskowania o rodzaju choroby na podstawie podobieństwa, gdyż wiele z nich spostrzega się w szeregu chorób. W takich przypadkach uciekamy się do rozpoznania różnicowego (diagnosis differen-tialis), czyli do różnicowania. Polega ono na rozważeniu częstości wspólnych objawów w każdej z tych chorób, częstości takiego lub innego ich kojarzenia się oraz na uwzględnieniu niewystępowania niektórych ze stwierdzonych objawów w chorobach o podobnym obrazie klinicznym.

Wstępne rozpoznanie różnicowe również nie zawsze pozwala rozstrzygnąć, jaką chorobą jest dotknięty chory. W takich przypadkach określić chorobę można dopiero po przeprowadzeniu odpowiednio dobranych badań oraz po dłuższym obserwowaniu chorego, przy czym czasami bywa pomocne rozpoznanie ex juvan-tibus.

ROKOWANIE

Rokowanie opiera się na rozważeniu rodzaju choroby i stopnia uszkodzenia przez nią narządów z uwzględnieniem czynników, które chorobę wywołały, sił żywotnych chorego, jego wieku, zawodu, nawyknień, przebytych chorób, oddziaływania ustroju na metody leczenia i społecznych warunków chorego.

W rokowaniu określa się: 1) prognosim quo ad tri tam i 2) prognosim ąuo ad valetudinem.

LECZENIE

Po określeniu rozpoznania i rokowania przechodzimy do rozważania:

1)    czy jest potrzebna interwencja lecznicza, zwłaszcza natychmiastowa;

2)    jakie są do niej wskazania;

3)    jaka jest najwłaściwsza kolejność w zadośćuczynieniu wskazaniom;

4)    jakie metody należy w tym celu zastosować;

5)    jakie zabiegi lecznicze oraz środki farmaceutyczne, którymi rozporządzają wybrane metody, są najwłaściwsze.

W leczeniu unikamy uciekania się naraz do kilku metod leczniczych oraz do jednoczesnego stosowania kilku zabiegów leczniczych i kilku leków, a to dla umożliwienia sobie oceny działania stosowanego leczenia.

PRZEBIEG CHOROBY

Po naszkicowaniu linii postępowania leczniczego przechodzimy do spostrzegania. Jest to bardzo wazki dział w postępowaniu lekarskim. Uwydatnia to już aforyzm; „ars medica tota in observatione".

33