31943 S6300678

metafor i wypowiedzi literalnych mówiących o rzeczywistości ‘Ęm stycznej, ukierunkowania znaczeniowego szukać będziemy w kontekk danego wypowiedzenia, opierając się na tych właściwościach tekstu spó nego, które są związane z powtarzalnością zawartej w nim infonuaci i niesprzecznością kolejnych zdań danego tekstu. Określoną ramę ii% pretacyjną może też stanowić taki element metatekstowy (np. tytuł), któro jednoznacznie rozstrzyga, jaki typ komunikatu po nim następuje. Z tego względu znaczący i znoszący wieloznaczność jest tytuł przywoływanego wiersza Przybosia Wrażenia. [...] Nie zawsze ta aktualizacja wyznacza je. den wyodrębniony sens. W pewnych wypadkach, a ma to miejsce głównie w poezji, tekst może nie przesądzać, o które z rywalizujących znaczejj w nim chodzi. Jest to jeden z typowych przejawów polisemii, która cechuje mowę poetycką.

Stanisław Balbus

HISTORYCZNOLITERACKA AKTYWNOŚĆ STYLIZACJI 1

Pytamy teraz o miejsce i rolę głównej, moim zdaniem, odmiany inter-tekstualnej, tzw. stylizacji właściwej, w procesie historycznoliterackim, a zatem o jej możliwości w zakresie reinterpretacji przeszłości literackiej oraz kształtowania aktualnej tradycji literackiej.

Taka odmiana stylizacji jak pastisz nie pozwala tego problemu nie tylko rozwinąć, ale nawet go prawidłowo sformułować. Pastisz bowiem w istocie nie reinterpretuje, tj. nie przekształca znaczeniowo i funkcjonalnie tradycji, ku której sięga, lecz jedynie ją przybliża i odpowiednio naświetla - „objaśnia”. Natomiast stylizacja właściwa dokonuje zawsze swoistej historycznoliterackiej translokacji tradycji odległej, zmieniając przy tym obowiązkowo pierwotne sensy i funkcje choćby przez sam fakt wartościującej selekcji jej elementów, ale przede wszystkim dzięki temu, że elementy te włączone są w nowe związki strukturalne już w obrębie tekstu, na różnych jego poziomach, a co za tym idzie - w paradygmaty aktualnych kontekstów semiotycznych, nie wyzbywając się całkowicie piętna swej pierwotnej przynależności i pierwotnych znaczeń. Innymi słowy, akt stylizacji przy pomocy elementów swego wzorca ingeruje w aktualne systemy kontekstu literackiego i wzbogaca dzięki temu w mniej lub bardziej istotnej mierze tradycję zastaną współcześnie. Reinterpretacja przeszłości i ingerencja w teraźniejszość to dwa równoczesne aspekty funkcjonalne stylizacji właściwej. Jest jeszcze trzeci, równie ważny: nawiązuje ona mianowicie zerwane lub zatarte więzi swej teraźniejszości z przeszłością; wzbudza i odnawia historyczni) ciągłość tradycji, jeśli współczesność    Jej niedostatek.

Wpływa zatem aktywnie na tok procesu historycznmiteliciau&^^H

Pastisz posiada wszystkie cechy stylizacji prócz tych trzech. Chociaż w gruncie rzeczy pewien aspekt historyczny stanowi jego cechę nie-