59530 Strona096

Chloran strontowy daje w płomieniu widmo identyczne z widmem chlorku strontowego.

Fluorek strontowy rozkłada się przy ogrzewaniu i tworzy mono-fluorek strontu:

2 SrF₂ 2 SrF + F₂.

Monofluorek strontu posiada dwa układy pasm w widzialnej części widma: w czerwonooranżowej od 678 do 628 mu i w żółtozielonej od 586 do 562 m«. Obecność żółtozielonych pasm wyklucza stosowanie fluorku strontowego do mas ogni czerwonych.

W praktyce masy ogni czerwonych sporządza się biorąc za podstawę promieniowanie tlenku lub monochlorku strontu z tym, że promieniowanie monochlorku jest znacznie intensywniejsze, a ponadto leży w mocnoczerwonej części widma. Tym tłumaczy się dążenie do wprowadzania chloru w skład mas ogni czerwonych.

Na przeszkodzie w stosowaniu chloranu strontowego stoi jego higroskopijność oraz wrażliwość mas opartych na tej soli.

Chlorek strontowy jest również higroskopijny i dlatego rzadko używamy go w masach. Wilgotność względna pary wodnej nad nasyconym roztworem SrCl₂ • 6H₂0 wynosi 65,6%.

Chlor wprowadza się do masy w postaci chloranu lub nadchloranu potasowego albo w postaci związków chloroorganicznych.

Jako sole barwiące płomień stosuje się węglan, szczawian, azotan i znacznie rzadziej siarczan strontu.

W tablicy 61 podano własności fizykochemiczne tych soli z po-

Własności soli strontu

Tablica 61

Substancja	Ciężar cząstecz kowy	Zawartość strontu %	Ciężar właściwy	Uwagi
MrOO,	147,6	70,0	3,6	dysocjuje całkowicie w 1 omp. I300°C na SrO i CO*
IfCgO^H.O V	195,6	53,0		1 racijjwodę w leni pora turze do I50°C; rozkład szczawianu rozpoczyna się w temperaturze iWC;
NrSO< (nolostyn)	183,7	56,5	3,9	zaczyna rozkładać się w temperaturze 1J30°C; temperatura topnienia I605°C

MM