73863 mądra elżunia4

—    Jaka mądra jest ta moja Elżunia — pomyślał — taka jest pilna, że nawet nie wracała do domu, aby coś zjeść.

Ale gdy wieczór nastał, a Elżuni wciąż jeszcze nie było, poszedł Jaś w pole zobaczyć, ile jest już zżęte. Lecz nic zżęte nie było, a Elżunia leżała w życie i spała. Pobiegł Jaś szybko do domu, przyniósł sidła na ptaki z małymi dzwoneczkami i omotał nimi Elżunię. Potem wrócił do izby, zamknął drzwi i siadł do roboty. Gdy już było zupełnie ciemno, obudziła się mądra Elżunia, a skoro wstała, dzwoneczki zadzwoniły nagle i dzwoniły przy każdym jej kroku.

Przeraziła się bardzo Elżunia, zwątpiła, czy to ona jest naprawdę mądra Elżunią,'i zapytała siebie samej:

—    Czy to ja jestem, czy nie ja?

Ale nie wiedziała, co na to odpowiedzieć, i zastanawiała się długo. Wreszcie rzekła:

—    Pójdę do domu i zapytam się, Jaś będzie wiedział na pewno!

Pobiegła do domu, ale drzwi były zamknięte; zapukała więc do

okna i zapytała:

—    Jasiu, czy mądra Elżunia jest w domu?

—    Jest — odparł Jasio.

Przeraziła się Elżunia i rzekła:

—    Ach, Boże, więc to nie jestem ja! — i pobiegła do innych drzwi.

Ale gdy ludzie usłyszeli dźwięk dzwoneczków, nie chcieli jej nigdzie wpuścić. Pobiegła więc daleko za wieś i nikt jej więcej nie widział.