88274 skanuj0014

język nowych mediów > operacje >

końcowego obrazu składa się poszczególne elementy, wykorzystując informacje zawarte w maskach²³.

Najczęściej sekwencja kompozytowa naśladuje tradycyjne ujęcie filmowe, to znaczy wygląda jak materia! filmowy o czymś, co rzeczywiście się wydarzyło i zostało sfilmowane prawdziwą kamerą. W celu osiągnięcia tego efektu wszystkie elementy składające się na końcowy obraz

-    na przykład materiał nakręcony w plenerze, nazywany w branży live piąte, ujęcia aktorów sfilmowane na tle niebieskiego ekranu, generowane na komputerze elementy trójwymiarowe - mają ujednoliconą perspektywę i ten sam poziom kontrastu i nasycenia kolorów. Symulację głębi ostrości uzyskuje się przez rozmycie i wyostrzenie odpowiednich fragmentów obrazu. Kiedy wszystkie elementy są zmontowane, można dodać

-    w celu spotęgowania wrażenia realności - ruch wirtualnej kamery w tej symulowanej przestrzeni. I wreszcie na obraz nakłada się wybrane artefakty - efekt ziarnistości taśmy filmowej lub szumu wideo. W procesie cyfrowego kompozytowania można zatem wyróżnić trzy etapy:

1    - konstrukcję jednolitej trójwymiarowej przestrzeni wirtualnej z róż

nych elementów;

2    - symulację ruchu kamery w tej przestrzeni (opcjonalnie);

3    - symulację artefaktów wybranych elementów (opcjonalnie).

Za pomocą animacji komputerowej wirtualną przestrzeń tworzy się najczęściej od podstaw, natomiast w procesie kompozytowania używa się gotowego materiału filmowego lub wideo. Muszę więc wyjaśnić, dlaczego uważam, że w wyniku kompozytowania powstaje przestrzeń wirtualna. Rozważmy dwa odmienne jego rodzaje. Projektant może wykorzystać wiele ruchomych i nieruchomych obrazów do stworzenia całkowicie nowej przestrzeni, a potem wygenerować w niej ruch kamery. Na przykład w filmie Na krawędzi (Renny Harlin, 1993) ujęcie głównego bohatera, granego przez Sylvestra Stallone'a, zostało sfilmowane w studio, a potem

²³ Thomas Porter, Tom Duff, Compositing Digital Images, „Computer Graphics", nr 3, lipiec 1984, si 253-259.

połączone z ujęciem górskiego krajobrazu. W uzyskanej w ten sposób sekwencji widzimy Stallone’a wysoko w górach, zawieszonego nad przepaścią. W innych przypadkach nowe elementy będą dodawane (lub usuwane) z kręconej na żywo sekwencji, bez naruszenia jej perspektywy i ruchu kamery. Na przykład, wygenerowany w komputerze trójwymiarowy stwór może zostać dodany do sekwencji nakręconej w plenerze, jak w scenach z dinozaurami w Parku Jurajskim (Steven Spielberg, efekty specjalne - Industrial Light and Magie, 1993). W pierwszym przykładzie natychmiast staje się jasne, że ujęcie przedstawia coś, co nigdy nie zdarzyło się w rzeczywistości. Innymi słowy, w wyniku kompozytowania otrzymujemy wirtualną przestrzeń. W drugim przypadku początkowo może się wydawać, że fizyczna przestrzeń została zachowana. Jednakże i tu w rezultacie otrzymujemy wirtualny świat, który nie istnieje w rzeczywistości. Mówiąc inaczej, istnieje tylko trawiaste pole, na którym tak naprawdę nie ma dinozaurów.

Cyfrowe kompozytowanie jest powszechnie używane w produkcji re-kJam-telewizyjnych i teledysków, gier komputerowych, filmów i większości niewymienionych tutaj ruchomych obrazów należących do kultury komputerowej. W latach 90. kompozytowanie było coraz częściej używane przez hollywoodzkich reżyserów. W 1999 roku odbyła się premiera filmu Gwiezdne wojny. Część 1. Jak mówił George Lucas, dziewięćdziesiąt pięć procent tego filmu zostało zrealizowane na komputerze. Cyfrowe kompozytowanie, co omówię dokładniej niżej, jako technika tworzenia ruchomych obrazów wiele zawdzięcza znanym z kina technikom kluczowania wideo i kopiowania optycznego obrazów. Ale to, co kiedyś wykorzystywane było dosyć rzadko, dzisiaj staje się powszechnie stosowaną metodą tworzenia ruchomych obrazów. Kompozytowanie w znacznym stopniu rozszerza możliwości tej techniki, pozwalając na kontrolowanie przezroczystości poszczególnych warstw, jak również łączenie - teoretycznie - nieskończonej liczby warstw. Typowe hollywoodzkie ujęcie z efektami specjalnymi może się składać z kilkuset, nawet kilku tysięcy warstw. Chociaż w pewnych przypadkach niektóre warstwy można łączyć automatycznie w czasie rzeczywistym (technologia

> Lev Manovich > www.waip.com.pl