237

Formatki z tkanin układa się tu na sucho między foremnikami, orientując należycie kierunki splotów w poszczególnych warstwach. Sztywne foremniki są uszczelnione na obrzeżu. Następnie uruchamia się pompę próżniową i włącza dopływ żywicy. Działanie podciśnienia ułatwia penetrację żywicy pomiędzy włókna, skąd już usunięte zostało powietrze. Proces trwa dotąd, aż żywica wypełni całą przestrzeń pomiędzy foremnikami (spełnienie warunku 2_ob = const, przy odpowiednio dobranym luzie pomiędzy foremnikami).

Pozostałe metody, zaprezentowane na rys. 3.29b, c odbiegają od wcześniejszego sposobu brakiem powtarzalności stopnia nasycenia. Jest on ostatecznie determinowany przez ułożenie się elastycznej przepony na warstwach formatek tkanin. Poza tym cechują się one podobnymi zaletami: możliwością dobrej orientacji splotów w poszczególnych warstwach oraz w znikomym stopniu narażają włókienka na pokruszenie i nie zapowietrzają żywicy.

Istnieją metody sycenia ciągłego tkanin, oparte na podobnej zasadzie jak sycenie rowingu - tzn. tkanina odwijana z rolki przechodzi przez sycidło i wyciągana jest z niego w stanie nasyconym. Schemat ideowy takiej metody przedstawiono na rysunku 3.30. W sycidle żywica podawana jest pod ciśnieniem od spodu, zaś znad górnej jej powierzchni odsysane jest powietrze przez pompę próżniową. Wałki na wyjściu z sycidła nie przepuszczają nadmiaru żywicy, regulując tym samym stopień napełnienia kompozytu.

Pompa

Rys. 3.30. Schemat zmechanizowanego procesu sycenia tkanin w sposób ciągły

Włókna szklane w postaci mat używane są do produkcji mało odpowiedzialnych wytrzymałościowo elementów. Najpowszechniej stosuje się metody sycenia ręcznego, podobnie jak do tkanin. Bogatsze oprzyrządowanie produkcyjne opłacalne jest jedynie w przypadku usprawnienia cyklu produkcyjnego ■ np. ogrzewane foremniki dla skrócenia czasu ogrzewania wyrobu).

237