242 (20)

242

Podstawy nawgaqi morsłoei

Identyfikacja obiektów do określania pozycji

W rejonie ograniczonym, gdzie istnieje wiele obiektów stałych i pływających, trudno jest zidentyfikować obiekty do określania pozycji radarem, zwłaszcza wtedy, gdy panuje ograniczona widzialność i znaki są poza zasięgiem widoczności obserwatora.

Identyfikacji obiektu można dokonać, jeżeli znana jest pozycja obserwatora. W takiej sytuacji, z dokładnie określonej pozycji na mapie, należy znaleźć kierunek i odległość do szukanego obiektu. W podobny sposób można określić pozycję na wskaźniku radarowym.

Drugi sposób to określanie pozycji z rakonu lub ramarka, które stanowią punkty wyjściowe do dalszej identyłikacji ech względem pewnego punktu na wskaźniku radarowym.

W czasie dobrej widzialności dokonuje się określenia pozycji obserwowanej z dwóch, pewnych obiektów, namierzając jednocześnie trzeci o nieznanej pozycji. Z pozycji określonej z dwócli namiarów (lub odległości), wykreśla się trzeci namiar na poszukiwany obiekt (wcześniej namierzony), po czym, po zidentyfikowaniu obiektu, sprawdza jego przydatność do wykorzystania w następnych obserwacjach.

Pozycja z namiaru i odległości

Jest to jedna z najprostszych metod określania pozycji. Zalety tej metody polegają na tym, że do obserwacji wykorzystuje się tylko jeden obiekt. Dlatego też przed określeniem pozycji tą metodą, należy mieć pewność co do prawidłowej identyfikacji tego obiektu.

Dokładność określonej pozycji zależy od dokładności namiaru i dokładności określania odległości. Wektor błędu namiaru zależy od błędu oceny kierunku oraz od odległości do namierzonego obiektu. Wektor błędu linii pozycyjnej z namiaru przyjmuje się jako:

_ (2ó d) ^K 60

Im]

(13.6)

gdzie:

Ó błąd średni oceny kierunku (l°-2°), d odległość obserwatora od mierzonego obiektu [m].

Wektor błędu r_K występuje z prawdopodobieństwem 95%.

Przykład:

Jeżeli <i'=±1°, d= 18 520m, to wartość błędu

= 617 m

2 18520

r_K~

60