Wokół BAROKU
Rokoko natomiast czerpało z tej sztuki cechy zewnętrzne. miało charakter przelotnej „mody na chińszczyzne". interesowało się mniej istotą tej sztuki, a raczej jej charakterystycznymi motywami: forma pagody. parasola, drobnymi organicznymi kształtami zainspirowanymi światem roślinnym. Prężne, nabrzmiałe formy baroku zmieniają się w rokoku w delikatne kształty kapryśnych w ici roślinnych czy kształt muszlowaty o subtelnych gradacjach.
Od motywu muszli kierunek przyjął zresztą nazwę (francuskie rocaille - ..muszla”).
Rokoko zostało zapowiedziane, a równocześnie najpełniej wyrażone w twórczości Anto-ine’a Watteau. Jego charakterystycznym dla całego kierunku dziełem jest Odjazd, na Cyterę - legendarną wyspę miłości.
Scena pełna jest lekkości, wdzięku, czaru. Nie ma tu nic ze zmysłow ości tak właściwej Ruben-sowi, miłość uch wspaniale strojnych i wdzięcznych postaci to raczej rodzaj zabawy dużych dzieci, zabawy bez zobow iązań i odpowiedzialności. Tonacja barwna jest przejrzysta, jasna, dotknięcie pędzla lekkie. Zestawienia błękitów, zieleni i różów stwarzają nastrój pewnej słodyczy, choć oczywiście w najlepszym stylu. Podobną atmosferę mają liczne sceny parkowe, wzbogacone jeszcze nieuchwytną nutą trwania przemijającej szybko, radosnej chwili.
Obraz Obojętny przedstawia młodzieńca w tanecznym ruchu na tle pejzażu - malowanego miękko, lekko. Kontury drzew stapiają się z powietrzem, zacierają się granice kształtów, żywa delikatna faktura zmiękcza i ujednolica płaszczyznę. Nastrój obrazu jest zwiewny, nieco melancholijny - nic tu nie wydaje się konkretne, określone, wszystko jest nietrwałe, lekkie. Scena zakomponowana jest kolorem. Światło nie istnieje tu jako wyodrębniony problem, plamy barwne -błękit, czerwień, błyski bieli, ściszona zieleń -budują płaszczyznę.
Spośród wielu wybitnych dzieł Watteau należy tu wymienić: Zabawę w plenerze, Towarzystwo w parku, Gillesa, Nadąsaną i Szyld salonu sztuki Gersainta.
Wbrew pozorom wymowa i nastrój dzieł Watteau są głębsze niż się na pierwszy rzut oka wydaje.