261 (12)

14 Żegluga w warunkach zakłóceń zewnętrznych 261

Jedna z metod praktycznych polega na ocenie dryfu według doświadczenia nawigatora. Bardziej dokładne metody oceny dryfu stosowane są na statkach posiadających precyzyjne systemy do określania pozycji. Metoda polega na określeniu różnicy między utrzymanym kierunkiem drogi według kompasu - kursem rzeczywistym, a kierunkiem drogi statku po wodzie, ocenianym na podstawie dokładnej pozycji. Jednak metoda ta posiada pewne ograniczenia, bowiem działanie wiatru powoduje powstawanie wiatrowych prądów powierzchniowych, wywołujących dodatkowe zakłócenia (rys. 14.6). Metoda ta polega na zastosowaniu wzorów empirycznych:

gdzie:

d_L - wektor drogi wg logu. d_w - wektor drogi po wodzie, d_dr - wektor dryfu.

Rys. 14.6. Ocena kąta dryfu na podstawie porównania pozycji zliczonej i obserwowanej

14.2. Dryf statku w ruchu

Definiowanie kąta dryfu statku w ruchu zależy od parametrów wektora ruchu statku oraz. wektora prędkości wiatru.

Kąt dryfu statku a jest to różnica między kierunkiem drogi po wodzie a kursem rzeczywistym. Jeżeli w iatr działa z lewej burty, to statek spychany jest w prawo, stąd kąt dryfu ma znak dodatni. Natomiast przy działaniu wiatru z prawej burty, statek spychany jest w lewo i znak dryfu jest ujemny.