291 [1024x768]

300

ROZTWORY I RÓWNOWAGI FAZOWF.

Równowagi ciecz—para

dla układów dwuskładnikowych

Na rys. 4.10 pokazano zależność prężności pary od składu, nad mieszaniną dwu cieczy, które tworzą roztwór doskonały. Sumaryczna prężność pary jest liniową funkcją składu. Ponieważ dane dotyczące równowag ciecz—para są iżsość pary _ważnc <j|_a p_roccsu destylacji, przeto nie wystarcza tylko znajomość prężności roztworłm pary w funkcji składu; konieczna jest znajomość składu pary będącej w równowadze z cieczą. Skład pary, jak można łatwo pokazać dla roztworów doskonałych, jest inny niż cieczy. Ułamki molowe dwu składników układu A i B w parze wynoszą odpowiednio

*_A(para)

Pa

Pa +Pn

.v_B(para) =

Pb

Pa +Pn

*_A(ciecz)p% Pa +Pn Jt„(ciecz)p2 Pa +Pii

(4.55)

(4.56)

Stosunek więc ułamków molowych w stanie pary wynosi

*_A(para) x_A(ciecz)p_A A„(para) ~~ Ar_B(ciecz)/7£

i nie jest równy stosunkowi ułamków molowych w cieczy, ponieważ na ogół Pa * Pl

Skład pary jest zawsze bogatszy w składnik bardziej lotny. Wzór (4.57) pozwala obliczać skład pary w równowadze z roztworem doskonałym dowolnego składu.

Na rys. 4.10 przedstawiono diagram prężności pary, ukazujący składy cieczy i pary dla układu doskonałego i odpowiadający mu diagram wrzenia w układzie temperatura—skład. Dla roztworów niedoskonałyęh skład pary w równowadze

Rys. 4.10. Krzywe prężności pary i krzywe temp. wrzenia dla doskonałych roztworów dwu cieczy