- zza o wysokości do 1 m, o licznych nicrozgałęzionych łody-I prostych lub łukowato zgiętych, gęsto ulistnionych, wystających z grubego kłącza. Liście są duże, jajowatolanceto-
■ prawie siedzące, o wyraźnych podłużnych nerwach, usta-" - ne nakrzyżlegle. Kwiaty są okazałe, kielichowate, długości
cm, osadzone w kątach wyższych liści. Korona jest ciem-
■ -izurowobłękitna, liliowa, a czasem błękitnobiała, kielich n: .etowo nabiegły. Kwitnącą goryczkę trojeściową tradycyjnie
- ^za się za zwiastuna jesieni.
t.rrpień - wrzesień. Kwiaty zapylane są przez owady, gló-[ zie przez trzmiele.
' świerkowe, lasy jodłowe, buczyny, ale także ziolorośla, łą-
- t. .any, obrzeża zarośli, brzegi potoków, zarastające piargi, x : - dnóży gór aż po piętro kosówki, zarówno na podłożu za-*: ~ z; m w węglan wapnia, jak i bezwapiennym, w miejscach r crtych lub słabo zacienionych. Rośnie na glebach o średniej
z tności, najlepiej o znacznej zawartości substancji orga-
■z licie w Karpatach i Sudetach, znaleziona także na Wyże Śląskiej. Gatunek rozpowszechniony w górach środkowej iudniowej Europy i na Kaukazie; przez Polskę przebiega z cna granica zasięgu.
Na niektórych stanowiskach wyginęła z powodu nadmiernego pozyskiwania kłączy do celów leczniczych (do roku 2004 objęta była jedynie ochroną częściową).
CIEKAWOSTKI
Kłącze jest ważnym surowcem zielarskim. Z kwiatów wytwarzano dawniej fiolet gencjanowy (obecnie produkowany na drodze syntez chemicznych). Górale nazywają goryczkę trojeściową „świecznikiem”.
2