332 333 (3)

332 URAZy / USZKODZENIA SPORTOWE

Rękoczyny umożliwiają hieme rozciągnięcie tkanek okołostawowych odpo-wiedzialnych za przyparcie głowy kości ramiennej, kióra była np. długo unieruchomiona w pozycji przymusowej. Uruchamianie takie ma być także ważnym etapem w nauczaniu chorego właściwego ustawiania ramienia przy wykonywaniu mchów sportowych.

Celem uruchamiania specyficznego jest stwarzanie dodatkowych ruchów zastępczych w stawie ramiennym (ruchy poślizgowe i toczenie) umożliwiających wyłączenie ruchów konfliktowych.

Ruchy zastępcze rozpoczyna się w odcinkach wolnych od ograniczenia; w fazie następnej wykonuje się je w amplitudach zbliżających się stopniowo do pozycji bolesnego konfliktu.

Owe specyficzne ćwiczenia poprzedza się tzw. uruchamianiem globalnym barku, połączonym z rozciąganiem mięśni okołostawowych odpowiedzialnych za bolesne przy parcie końców stawowych.

W przypadku konfliktu przednio-gómego. możliwość choroby stawu barko-wo-obojczykow'ego stwarza potrzebę uruchamiania specyficznego z wynajdywaniem poślizgów przednio-tylnych i ku górze w stronę dalszego końca obojczyka!

Ryc. 10.6. Uruchamianie stawu ramiennego, w pozycji leżenia na plecach sposobem wykonywania naprzemiennych ruchów (tzw. mikroruchy).

Postępowanie w przeciążeniach barku

1.    Natychmiastowe przerwanie aktywności sportowej.

2.    Odciążenie lub unieruchomienie chorego stawu.

3.    Farmakoterapia - niesterydowe środki przecizapalne oraz fizykoterapia (jonizacje wapniowe. xylocainowe, „DD" impulsy wielkiej częstotliwości) o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym.

Ryc. 10.7. Uruchamianie stawu ramiennego w pozycji leżącej. Terapeuta uciska ześlizgowo głowę kości ramiennej do przodu i ku dołowi

4. Kinezyterapia. Leczenie mchem rozpoczyna się natychmiast po ustąpieniu ostrych dolegliwości. Zakres i natężenie ćwiczeń są stopniowane (z wyłączeniem tzw. bolesnych łuków poszczególnych mchów barku).

Zakres i natężenie stosowanej kinezyterapii w stawie ramiennym uzależniony jest głównie od stanu funkcjonalnego obręczy barkowej (ze szczególnym uwzględnieniem mięśni stożka rotatorów - stabilizatorów barku 1 rzędu), który określa się na podstawie testu Aronena. Test ten polega na utrzymaniu kończymy górnej na poziomie barków mimo wywieranego nacisku przez badającego.

W zależności od kąta ustawienia, w pozycji horyzontalnej kończyny górnej testowi poddaje się m. naramienny - aklon przedni, środkowy i tylny oraz m. nadgrzebieniowy.

Osobnym testom poddaje się również rotatory wewnętrzne i zewnętrzne - mchy rotacji wewnętrznej i zewnętrznej przeciwko oporowi.

Ryc. 10.8. Uruchamianie stawu ramiennego w pozycji siedzącej. Terapeuta wykonuje naciski typu ześlizgowego od strony kręgosłupa w kierunku barku (1/2). Kończyna może zwisać biernie lub być pociągana ku dołowi (3).

Celem utrzymania lub odzyskania pożądanego zakresu ruchu stosuje się ćwiczenia:

1)    rozluźniające (metodą Codmana).

2)    rozciągające czynno-bieme,

3)    mchy w odciążeniu,