37druk

łym. Ten dar, bo to jest w gruncie rzeczy wielki dar, pozwolił Rymkiewiczowi dostrzec w istnieniu niebywałą mieszaninę nastrojów: przerażenie i humor, okrucieństwo i żart, kpinę i powagę, które w każdym dystychu, każdej pieśni, każdej piosence wybrzmiewają lirycznym wzruszeniem i czułością. Ten blues wzywa nas do pobłażliwości dla naszej raczej trudnej doli. Mamy ostatnio szczęście do wielkich wydarzeń poetyckich, takich chociażby, jak To Czesława Miłosza, Nie ma odpowiedzi Julii Hartwig, Chwila Wisławy Szymborskiej, Nożyk profesora Tadeusza Różewicza. Do nich dołączył tom Zachód słońca w Milanówku. Co prawda Jarosław Marek Rymkiewicz zaklina się, że nie napisał tych wierszy, ostatnio bowiem jak wszystko, co istnieje, powoli umierał, był więc bardzo zmęczony i nawet nie pomyślał o tak błahym zajęciu. Podobno napisały go brzózki, które właśnie dygotały na jesiennym wietrze, i koty, które szperały po śmietnikach. I co? 1 nie wstyd poecie? Jak wszystko, co istnieje, brzózki i koty także umierały, a jednak nie przestały śpiewać na chwałę istnienia, chociaż zbliżał się zmierzch i słońce zaczęło zachodzić za Czas.

Warszawa, październik 2002

Ryszard Przybylski