Z. J amfo A. tocioti i frgo ictiinafogir. Wir5W#u 2005 ISBN &>?)!-144? 1-9.0 by WN PWN 2005
tur. Dlatego też dopuszczalna szybkość studzenia zależy głównie od masywności elementów i wytrzymałości betonu pod koniec fazy III. Nie powinna ona przekraczać:
- 20°C/godz. dla elementów o module powierzchniowym Mp > 2,0,
- 10-15°C/godz. dla elementów masywnych Mp < 2.0.
Całkowicie można odkryć elementy i pozostawić swobodnemu stygnięciu, jeśli pomiędzy temperaturą betonu a otoczeniem różnica nie przekracza:
- 60°C dla elementów o Mp > 2,0.
- 40°C dla elementów o Mp < 2.0 (masywne).
W okresie IV fazy następuje dalszy przyrost wytrzymałości w stosunku do wytrzymałości jaką osiągnął beton pod koniec fazy III. Szczególnie duży przyrost wytrzymałości (o ok. 30%) występuje w fazie IV wtedy, gdy faza III jest krótsza a faza IV wydłużona.
Uzyskiwane efekty w zakresie właściwości betonów nagrzewanych wyjaśnia obserwacja mikroskopowa struktury i mikrostruktury zaczynu cementowego również poddanego aktywacji termicznej. W zaczynach o W/C = 0.35 do 0.6 z cementu portlandzkiego stwierdzono [23]. że:
- znacznie zwiększa się stopień hydratacji C,S,
- ziarna cementu są po 1 dniu od zakończenia nagrzewu otoczone dużą ilością żelu CSU,
na nielicznych tylko ziarnach wykształcają się hydraty glinianów oraz duże kryształy płatkowe portlandytu (CI I),
- prawie zupełnie nie występuje etryngit. natomiast występuje monosuifat w postaci płytek.
- w ciągu trzech dni, żel CSH równomiernie choć nieszczelnie [rys. 18.4] rozprowadza się w całej objętości zaczynu i obraz ten prawic nie ulega zmianie nawet po ISO dniach.
18.4. Tworzenie się struktur)' kamienia cementowego w warunkach obróbki termicznej (widoczne: CSł I, etryngit, CH i nieliczne monosiarczany) - fot. R. Krzywobłocka-Laurow
Jeśli cement zawiera popiół lotny, to wyraźnie opóźnia się proces wiązania i poważnie (o ok. 40%) obniża końcową wytrzymałość zaczynu i betonu. Sytuację tę zmienia korzystnie równoczesny dodatek upłynniacza (spadek wytrzymałości nie przekracza 15%).