416 [1024x768]

425

NIEKTÓRE RÓWNOWAGI W ROZTWORACH ELEKTROLITÓW

Stałe dysocjacji aminokwasów

Oznaczmy jon dwubiegunowy aminokwasu ⁺ NH₃RCOO~ przez RH*, jon dodatni istniejący w roztworze kwaśnym przez RHJ, zaś jon ujemny, występujący w roztworach zasadowych przez R".

W celu wyznaczenia stałych dysocjacji aminokwasów, można zagadnienie uprościć, rozważając jon RH£ (występujący, np. w chlorowodorku aminokwasu) jako kwas dwuzasadowy. Najpierw dysocjuje grupa karboksylowa a później grupa amoniowa:

1.    RHJ^H⁺ + RH*

2.    RH* H⁺ + R"

Stała

DYSOCJACJI

AMINOKWASÓW

PIERWSZEGO

STOPNIA

Wartość stałej dysocjacji pierwszego stopnia

_ (H*)-(RH«)

¹ (RHJ)

można wyznaczyć przez pomiar SEM ogniwa bez potencjału dyfuzyjnego o schemacie:

© Pt, H₂(l atm) | RHJCI"(f|), RH*(e_a) | AgCl, Ag © którego SEM równa się:

In AT,

(RHJ)(C|-)

(RH¹)

Po przekształceniu tego równania otrzymujemy:

F(E—E°) 2,303RT

+ log

|RH} l • |cr |

+ log

• yci-

Zan*

-log AT,

Współczynniki aktywności jonów Cl^- i RHJ można obliczyć za pomocą równania Debye’a-Hiickela-Bronsteda (5.178), zaś do obliczenia współczynników aktywności jonów dwubiegunowych należy zastosować równanie:

■ogTW = -C7 Zatem ostatecznie:

F(E-JP) 2,303RT

-Hog

-2 - 0,5091

Yi

p*j-C7

Wykres lewej strony tego równania w zależności od siły jonowej roztworu / powinien być linią prostą—jej przecięcie z osią rzędnych daje pA, (czyli