418 [1024x768]

NIEKTÓRE RÓWNOWAGI W ROZTWORACH ELEKTROLITÓW 427

|H*| |R~| Irh*T

_ [H^ł| |RH*|

‘ " IRHjj ’

otrzymujemy:

|RH«I K,

¹ IHM ⁺ |H^ł|

skąd

,/Kl K- |RH^ł|-t-Af; • K,

^{|H 1}" V ^— *;+irh*i-

Człon K\ • można zwykle zaniedbać i wtedy:

'"•■-✓W

gdzie c oznacza stężenie amfolitu.

Punkt izoelektryczny amfolitu

Punkt

IZOELEKTRYCZNY

AMTOLITÓW

Mówimy, że amfolit znajduje się w swoim punkcie izoelektrycznym, jeżeli stężenie jonów dodatnich amfolitu jest równe stężeniu jego jonów ujemnych:

|RH₂⁺1 = |R-|

Ponieważ z wyrażeń na pozorne stałe dysocjacji wynika, że:

|RHJ|

|H*| • |RH*|

K[

oraz

IR-I

K |RH‘] [H⁺|

zatem po przyrównaniu otrzymujemy wyrażenie na sl(ienie jonów wodorowych w punkcie izoelektrycznym:

|H’| =

(5.179)

Roztwór czystego aminokwasu nie będzie na ogół znajdował się w swoim punkcie izoelektrycznym; zwykle dla osiągnięcia punktu izoelektrycznego należy dodać pewnej ilości kwasu lub zasady.

Charakterystyczną właściwością roztworów amfolitów w punkcie izoelektrycznym jest fakt, że amfolit będzie w polu elektrycznym nieruchomy, mimo że roztwór będzie wykazywał znaczne przewodnictwo. Wynika to stąd, że duże kationy i aniony mają takie same ruchliwości i równe ilości jonów wędrują w dwie przeciwne strony.