4 (1739)

2.1.6. Określanie oporu podwodzia dryfującego statku

Silę hydrodynamiczną poprzecznego oporu podwodzia w wypadku dryfowania statku można w przybliżeniu obliczyć za pomocą zależności [173]

R_d, = 0.5_V<_rr*łF_F    (2.25)

gdzie:

Rj_r    opór dryfu [kGJ. [N],

c/_uV — współczynnik oporu wynoszący 1,15 dla zwykłych prędkości dryfu oraz 0.093 dla bardzo małych prędkości [s²/m], v    ciężar właściwy wody [kg/m³], [N/m³],

\j_f — prędkość drytu [m/s],

Fp — powierzchnia wzdłużnego przekroju podwodnej części statku F_p = LT [nr).

2.1.7. Określanie oporu podwodzia przy bardzo małych prędkościach

Wielkość oporu podwodzia, jaka występuje przy bardzo małych prędkościach stosowanych przy cumowaniu, można wyznaczyć posługując się zależnościami dającymi przybliżc-nta dostateczne dla praktyki manewrowej.

Pierwszą możliwość daje równanie oporu wolno przesuwającej się płyty według Rayle-igha [54]:

105.25v²F sina    /o o

1,273 +sina

1032,5 v² F sina

W układzie SI R, = —rnrrr-;-

‘    1,273 +sina

gdzie:

R_r — opór podwodzia przy bardzo małych prędkościach [kG], [Nj. prędkość statku [m/sj,

F_p powierzchnia wzdłużnego przekroju podwodzia [nr],

«'< kąt między linią symetrii siatku a kierunkiem jego ruchu ["].

W wypadku ruchu w kierunku prostopadłym do linii symetrii statku zależność (2.26) upraszcza się do postaci:

R_c - 46,3 v¹F_r

(2.26a)

w układzie SI R. - 454,2 v²F_p.

W przypadku ruchu statku na prądzie należy uwzględniać prędkość wypadkową. Drugą możliwością jest zastosowanie zależności pozwalających oddzielnie wyznaczyć wielkość oporu tarcia oraz oporu kształtu (suma oporów falowego i ciśnienia) [1671:

Rf= 0,1845 v ²£2    (2.27)

w układzie SI R_f= 1,8v²£2

41