52 (210)

RYBA

Grupa „B”

Brown Discus

tekst i fotografie: Andrzej Sieniawski

Zapoznawszy się ze specyfiką grupy „A”, która jak pamiętamy, stanowi pierwszą grupę w klasie dyskowców dzikich (naturalnych), a zarazem odrębny gatunek, zajmijmy się obecnie najbardziej popularną grupą barwną w tej klasie. Mam oczywiście na myśli brązową odmianę barwną Symphysodon aequifasciatus Pellegrin, 1904, będącą jedną z trzech występujących w środowisku naturalnym odmian tego gatunku. Nawiasem mówiąc, od niej właśnie rozpoczęła się historia pielęgnacji dyskowców w akwariach.

Rozmieszczenie w środowisku naturalnym ryb z rodzaju Symphysodon (dyskowców) z uwzględnieniem wszystkich form barwnych

W skład tej grupy wchodzą obecnie jedynie dzikie formy barwne występujące w środowisku naturalnym. Badający dyskowce dr Herbert R. Axelrod zainteresował się szcze-

WYSTĘPOWANIE Symphysodon axelrodi

Miejsca, gdzie w środowisku naturalnym najczęściej spotkać się można z brązowymi formami barwnymi dyskowców

golnie najpowszechniej występującymi rybami o różnych odcieniach brązowego zabarwienia. W tym zakresie współpracował on ściśle z antropologiem - Haraldem Schultzem. Wspomniany naukowiec podjął potem w oparciu o swe badania próbę wyodrębnienia nowego gatunku dyskowców, który na cześć Herberta R. Axelroda nazwał Symphysodon aequifasciatus axelrodi Schultz, 1960. Praca ta nie przyniosła co prawda zamierzonego rezultatu, gdyż nowy takson nie został uznany, jednak akwaryści odnieśli z tej sprawy wymierny skutek, wyodrębniając z wszystkich dyskowców zaliczanych do Symphysodon aequifasciatus brązową grupę barwną.

Podstawowe kolory brązowych dyskowców wahają się od jasnożółtego do ciemnobrązowego, a każdy z wspomnianych odcieni jest charakterystyczny dla danego rejonu, w jakim taki dyskowiec występuje. Większość wyodrębnionych form barwnych z grupy brązowych dyskowców prezentuje na swym ciele dziewięć ciemnych pionowych

pręg, chociaż bywają egzemplarze, u których są one prawie niewidoczne. Pierwsza pręga jest zazwyczaj bardzo ciemna i przecina oko. Ostatnia, na ogonie, jest również ciemniejsza. U niektórych form barwnych silnie zaznaczona jest także piąta pręga.