56 (129)

nym razie próba tworzenia jakiegoś zwartego zespołu uzupełniających sie teorii, jakiegoś systemu, który by potom służył do zwalczania i eliminowania in nycli pomysłów. Każdy więc może używać zgromadzone tu dane w taki sposób, w jaki mu się żywnie podoba. Co do mnie, to wyobrażam sobie te różne światy, intore-sujoce się Ziemia w rozmaity sposób, także światy i wielkio supor-konstrukcjo, któro mijaja nas w niewielkiej odległości bez najmniejszej ochoty na jakieś kontakty, całkiem podobnie jak statki, które mijaja czasom wiele wysp, bez odróżniania jednej od drugiej. Wydaje mi się toż, że mam dano na temat wielkich konstrukcji, które często przebywały na Ziemię, zanurzały się w jednym z oceanów, przebywały przez jakiś czas pod woda i powracały w przestrzeń. Dlaczego zaś tak robiły, nie mam oczywiście najmniejszego pojęcia, gdyż moje dane nic na ten lemat nie mówią- Ciekawe, w jaki sposób mogliby Eskimosi wyjaśnić pojawienie się przy ich brzegach statków, przybijających tam w poszukiwaniu węgla, który występuje dość obficie na niektórych arktycznych plażach, a którego zastosowanie nie jest jednakże krajowcom znane? Przyjmuję, że na niektórych z tych światów panuja warunki podobno do ziemskich, na innych znów sa tak różne od naszych, że przybysze z nich nie mogą tu przebywać bez sztucznej adaptacji i specjalnych urządzeń. Jak mogliby niektórzy z nich oddychać naszym rozrzedzonym powietrzem jeśli pochodzą - powiedzmy - z atmosfery o konsystencji galarety.

Maski. Maski znajdowane przez archeologów miały zapewne jakiś rytualny charakter. Większość z nich to maski kamienne, choć maska znaleziona w hrabstwie Sullivan, w stanie Missouri, jest wykonana ze srebra i z żelaza („American Antiąuarian”, 3-33G). Czego śladem sa rytualne maski?

Rozdział XI

Zagubione ekspedycje

Oto jeden z najbardziej wyklętych faktów jakie znamy: w „Scientific American” z 10 września 1010 r. Charles F. Ilolder pisze, że „wiole lat temu” w Dolinie Yaqui w Meksyku spadł dziwny, podobny z wyglądu do meteorytu kamień, który na jednym z boków miał coś w rodzaju inskrypcji. Wiadomość o kamieniu dostarczył pewien major Armii Brytyjskiej, nazwiskiem Frederick Burnham. W późniejszym czasie major Burnham powrócił do Doliny Yaqui, zaś Kołder towarzyszył mu, by - jośli to możliwe -wspomnianą inskrypcje odcyfro-wać. Po dotarciu na miejsce Holdor zobaczy! „kamień barwy brązowej, pochodzenia jakby wulkanicznego, mierzący około 1,6 m wzdłuż dłuższej osi, zaś na jego zwróconym ku wschodowi licu znajdowała się głęboko wyryta inskrypcja”. W inskrypcji tej Hol-dor rozpoznał symbole spotykane w piśmie Majów. Dzięki jego metodzie cokolwiek może być zidentyfikowane jako inno cokol-wiok, czyli wybiera się pewne cechy według wygody i swojego uznania, a pomija niewygodną resztę. Ilolder powiada więc, że osobiście wykazał, iż większość symboli była symbolami Majów. Jednym ze znaków wyrytych na kamieniu jest na przykład małe kółko wownątrz większego kółka - podobno znaki Kohler znalazł w jakimś manuskrypcie Majów. Są na kamieniu dwie szóstki. Szóstki również znajdujemy w manuskryptach Majów, choć godziłoby się przypomnieć, że znajdujemy jo również w manuskryptach arabskich. Dalej mamy podwójny zakrętas, a także kropki i kreski. Zgodnie z tą metodą, pominąwszy jednak kółko w kółku i podwójny zakrętas, podkreśliwszy natomiast występowanie szóstek w tej książce, a także obfitość kropek i pauz, czyli kresek, udowodniliśmy, że my również jesteśmy starożytnymi Majami.

Niektórzy z moich szanownych czytelników mogą jednak odnieść w tym miejscu nioprzyjomno wrażenie, że naśmiewamy się z poważnej archeologicznej roboty i że Kołder dokonał

109