Gimnastyka mimo dokonującego się zawężenia specjalizacji sportowych jest nadal podstawową dyscypliną wychowania fizycznego. Stąd też uwzględnianie w metodyce nauczania gimnastyki poprawnego, ujednoliconego słownictwa, zapewnia w konsekwencji stosowanie prawidłowego słownictwa w innych dyscyplinach sportowych. Również w ramach wychowania fizycznego w szkołach, w klubach sportowych, w ośrodkach rekreacji ruchowej ujednolicone słownictwo zapewnia możliwość szybkiego porozumiewania się pomiędzy prowadzącym a ćwiczącym. Usprawnia to proces dydaktyczny.
Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że teoria gimnastyki, dążąc w swoich dociekaniach naukowych do uogólnień, powinna posługiwać się dokładnymi definicjami określonych struktur ruchowych
Zasady opisywania i zapisywania ćwiczeń
Przy dokonywaniu opisu ćwiczeń wolnych czy też na przyrządach należy uwzględnić następującą kolejność:
- pozycja wyjściowa - układ ciała lub też ustawienie ćwiczącego przed rozpoczęciem ćwiczenia (z postawy, z klęku podpartego poprzek, po-bok itd.),
- nazwa ruchu (np. wymyki, wspierania),
- sposób wykonania (siłą, zamachem, szybko, wolno),
- kierunek ruchu (w lewo, w tył, w górę, itd.),
- pozycja końcowa (np. do podporu tyłem).
W tak dokonanym opisie czy też zapisie ćwiczenia dla zwięzłości stylu należy podporządkować się generalnej zasadzie: unikać powtarzania określeń lub opisywania elementów oczywistych.
Ćwiczenia gimnastyczne - dla przejrzystości i jasności przy ich odczytywaniu - powinno się zapisywać w dwojaki sposób: słownie, jak również przy pomocy rysunków. Najprostszym sposobem wykonywania rysunków ruchu są sylwetki kreskowe. Rysunek ruchu powinien odpowiadać podanym uprzednio zasadom opisywania ćwiczeń, jednak z istotnymi uzupełnieniami. Koniecznym jest mianowicie przedstawienie pośrednich faz ruchu - podobnie jak to czym kamera filmowa - w sposób przejrzysty, ale i prosty. I tak: jeśli przedstawić trzeba przewrót w przód z zaznaczeniem lotu, rysunek musi zawierać przynajmniej jedną fazę więcej niż zwykły przewrót (rys. 1).