Żołądki są pakowane przeważnie w beczki (po dokładnym wysoleniu) i charakteryzują się barwą kremową, kremowo-różową, szaro-różową lub jasnoszarą.
Jelita wiankowe zwinięte są w pęczki po 20 m (długość najkrótszego odcinka 0,5 m) a jelita środkowe w pęczki po 10 szt. (długość najkrótszego odcinka 0,5 m). Barwa kremowa, kremowo-różowa, jasnoróżowa, różowa, perłowa, jasnoszara lub szara.
Kątnice i krzyżówki bydlęce związane są w pęczki po 10 szt. (długość najkrótszego odcinka 0,3 m). Są one barwy kremowo-różowej, jasnoszarej lub szarej.
Przełyki bydlęce złożone są w pęczki po 25 szt. - barwy kremowej, jasnoszarej lub szarej błyszczącej.
Pęcherze bydlęce są także wiązane w pęczki po 25 szt., a ich barwa jest słomkowa z odcieniem złocistym lub jasnobrązowa z naturalnym połyskiem.
Jelita cielęce cienkie są zwijane w pęczki po 20 m (długość najkrótszego odcinka 0,5 m). Są one barwy perłowej, kremowej, jasnoróżowej, jasnoszarej lub kremo-wo-szarej.
Kątnice cielęce wiązane są w pęczki po 10 szt., a ich barwa może być perłowa, różowa, jasnoróżowa lub szara.
Pęcherze cielęce wiązane są także w pęczki, lecz po 25 szt. Są one barwy jasno-slomkowej o lekko różowym odcieniu z naturalnym połyskiem.
Jelita cienkie baranie i kozie zwijane są w pęczki po 50 m (długość najkrótszego odcinka 1 m). Mogą być barwy biało-szarej, jasnoszarej i szarej. Krzyżówki baranie i kozie składane są w pęczki po 10 szt., a ich barwa może być perłowa, jasnoróżowa, jasnoszara lub szara.
Jelita cienkie końskie zwinięte są w pęczki po 20 m (długość najkrótszego odcinka 0,5 m). Są one barwy jasnoróżowej, różowo-szarej lub szarej.
Pęcherze końskie i przełyki końskie wiązane są w pęczki po 25 szt., a ich barwa jest zróżnicowana. Pęcherze mogą mieć barwę jasnobrązową z odcieniem złocistym lub brązową z naturalnym połyskiem. Przełyki natomiast są barwy jasnobrązowej lub brązowej z odcieniem złocistym, z naturalnym połyskiem lub matowe.
Wszystkie osłonki powinny być dokładnie oczyszczone z treści pokarmowej, pozbawione tłuszczu i błon śluzowych, bez dziur, a ponadto mieć swoisty, właściwy dla każdego rodzaju osłonek zapach.
Niedopuszczalny jest zapach jełki, gnilny, kwaśny lub inny obcy, barwa szaro--zielona lub inna nietypowa oraz rozpadanie się ścianek osłonek lub inne oznaki zepsucia.
Osłonki naturalne konserwuje się, soląc je lub poddając suszeniu. Solone osłonki to wszystkie jelita cienkie, a więc wieprzowe, wieprzowe grube, bydlęce wiankowe, środkowe, cielęce i końskie. Ponadto - żołądki wieprzowe, krzyżówki wieprzowe, bydlęce, baranie i kozie, kątnice bydlęce, cielęce, baranie i kozie. Do grupy osłonek suszonych zaliczamy wszystkie rodzaje pęcherzy i przełyków.
Osłonki solone układa się ściśle warstwami w beczkach i każdą warstwę się przesala. Pęczki osłonek suszonych układa się w torbach papierowych, workach jutowych lub kartonach. Osłonki solone powinny być przechowywane w beczkach zamkniętych lub otwartych, w basenach ze stali nierdzewnej lub z tworzywa sztucznego, w pomieszczeniach o temperaturze w granicach 0-14°C. Osłonki suszone powinny być przechowywane w suchych, przewiewnych pomieszczeniach.
Uboczne artykuły poubojowe, takie jak gruczoły oraz narządy i wydzieliny układów: pokarmowego, oddechowego, moczowo-płciowego, nerwowego, chłonnego i odbiorczego, są bardzo wartościowym surowcem dla przemysłów farmaceutycznego i chemicznego. Wspomniane gruczoły dzielą się na: gruczoły wydzielania wewnętrznego (dokrewne), wydzielania zewnętrznego i o wydzielaniu mieszanym [7],
Są to wyodrębnione skupienia tkanek (narządy) spełniające określone funkcje fizjologiczne przez wydzielanie do organizmu za pomocą naczyń krwionośnych substancji gromadzących ciała czynne. Do tej grupy należą:
- przysadka mózgowa,
- szyszynka,
- tarczyca,
- przytarczyce,
- nadnercza,
~ - ciałka żółte,