adm
2

Arsenał Ermitażu

Dziwnym może wydawać się fakt, ale pojawienie się w Ermitażu Arsenału nastąpiło później niż gromadzenie innych zbiorów, przynajmniej o przeszło sto lat. Włączenie nowej, jak mówiono wówczas „Sekcji" do struktury carskiego muzeum nastąpiło w latach 1885-1888. Wszakże datę tę poprzedzało kilka dziesięcioleci, gdy gromadzono najbogatsze zbiory zabytkowej broni. Przechodząc z sali do sali, podziwiając płótna starych mistrzów, zatrzymując wzrok na dziełach rzemiosła artystycznego zwiedzający często trafiają do przestronnej, odświętnie wyglądającej sali pierwszego piętra Nowego Ermitażu. Oficjalna nazwa, mieszczącej się tu stałej ekspozycji („Oręż Europy końcu XV do XVII w."). Jednak ta sala jest bardziej znana jako „Sala Rycerska Ermitażu" (Fot. 2). Uwagę przyciągają przede wszystkim lśniące, rycerskie zbroje, kompletne rynsztunki przeznaczone dla pieszych wojowników i jazdy występują wraz z pojedynczymi elementami uzbrojenia, takimi jak: hełmy, kirysy i tarcze. Poza uzbrojeniem o charakterze defensywnym, na sali znajdują się liczne rzadkie i interesujące ze względu na budowę, formę, czy dekorację przykłady broni ofensywnej. Rapiery, sztylety zadziwiająco kunsztownie wykute w pracowniach Mediolanu i Toledo, miecze pochodzące z niemieckich warsztatów Solingen i Pasa wy, strzelby oraz pistolety z Norymbergi przybliżają nam stare ruszni-karstwo, a wraz z nim wyjątkową cechę tej odległej w czasie sztuki - łącząc w miarę możliwości piękne ich zdobienie z surowością przedmiotów przeznaczonych do walki.

Fot. 2. Sulu Rycerska Ermitażu