Bez nazwy 3 (21)

91 noventa y una

W powyższych przykładach, oprócz zebrania wszystkich końcówek czasu preteriło perfecto simple, nazywanego częściej preterito indefinido, przewijają się również wszystkie czasowniki, które już poznaliście. Możecie sprawdzić, czy są wśród nich takie, których znaczenia nie pamiętaliście. Jeśli tak, to nie szkodzi! Zapominanie jest rzeczą ludzką, ale nie należy też być za bardzo pobłażliwym. Dlatego radzimy Wam powrócić do lekcji, w których występuje czasownik sprawiający Wam kłopot. Zresztą w następnych tekstach będą się one jeszcze nieraz pojawiały.

2.    Prawie przed wszystkimi nazwami państw nie używa się rodzajnika: Bślgica (Belgia), Suiza (Szwajcaria), Italia (Włochy), Irlanda (Irlandia), Hungria (Węgry), Alemania (Niemcy), Portugal (Portugalia), Polońa (Polska), Marrue-cos (Maroko), Rusią (Rosja), Francia (Francja), Holanda (Holandia), a także Europa (Europa), Asia (Azja), Africa (Afryka), America (Ameryka) itp.

Do wyjątków należą: el Japón (Japonia), el Brasil (Brazylia), el Peru (Peru), los Estados Unidos (Stany Zjednoczone), el Canada (Kanada), la China (Chiny). Poza tym, jeśli po nazwie państwa występuje dopełnienie, rodzajnik zostaje zachowany: la Francia del siglo XIX- Francja XIX wieku; la Hungria medieval- średniowieczne Węgry.

3.    Imiesłów przymiotnikowy czynny (lub imiesłów czasu teraźniejszego) gerundio. (Patrz lekcja 21)

Tworzenie:

Czasowniki zakończone na -ar: temat + ando; cantar (śpiewać) - cantando.

Czasowniki zakończone na -er i -in temat + iendo: hacer (robić) - haciendo; escribir (pisać) - escribiendo.

Dla podkreślenia trwania w języku hiszpańskim używa się konstrukcji: estar + gerundio.

Estar + gerundio może więc być tłumaczone jako: być w trakcie robienia czegoś (co czasami może zabrzmieć dosyć karkołomnie), lub po prostu przez dodanie: właśnie. Estoy hablando: właśnie mówię; estśbamos comiendo: właśnie jemy.

4.    Zaimki wskazujące (pronombres demostrativoś). Patrz objaśnienie lekcji 26, oraz objaśnienie 1 lekcji 12.

W języku hiszpańskim istnieją trzy zaimki wskazujące: este, ese, aquel.

Zaimki wskazujące + czasownik lub zaimki występujące w formie dopełnienia są akcentowane. Akcent ten nie jest tylko graficznym znakiem rozróżniającym te dwa użycia, ale oznacza również mocniejszą wymowę.

Zaimki wskazujące występujące samodzielnie, bez następującego po nim rzeczownika (zawsze z akcentem):

1	este: ten...(tutaj)	esta: ta...(tutaj)	esto:
	estos: ci...(tutaj)	estas: te...(tutaj),
2	ese: ese: ten...(tam)	esa: ta ...(tam)	eso:
	esos: esos: ci...(tam)	esas: te...(tam)
3	aquel: ten...(tam)	aquella: ta ...(tam)	aquello:
	aquellos: ci...(tam)	aquellas: te...(tam)

Zaimek wskazujący w formie nijakiej nie jest akcentowany, co nie powinno stanowić problemu, gdyż w języku hiszpańskim przymiotniki nie mają rodzaju nijakiego; zresztą formy esto, eso, aquello są nieodmienne.

Zaimki wskazujące występujące z następującym po nim rzeczownikiem (nie mają akcentu graficznego):

1	este: ten...(tutaj)	esta: ta...(tutaj)
	estos: ci...(tutaj)	estas: te...(tutaj)
2	ese: ten...(tam)	esa: ta ...(tam)
	esos: ci...(tam)	esas: te...(tam)
3	aquel: ten...(tam)	aquella: ta ...(tam)
	aquellos: ci...(tam)	aquellas: te...(tam)

Este jest zaimkiem wskazującym, który odpowiada pierwszej osobie. Stosuje się go w odniesieniu do rzeczy należących do osoby mówiącej lub znajdującej się blisko niej: esta es mi casa - to jest mój dom. Ese to zaimek odpowiadający drugiej osobie, określa on przedmioty należące do osoby, do której się zwracamy, lub przedmioty, które znajdują się blisko niej: esa es tu cama - to jest twoje łóżko.

Lección 28