U osób chorych, nawet młodych, stosuje się zawsze wysiłek submaksymalny. Częstości tętna submaksymalnego, których nie należy przekraczać obciążając wysiłkiem badane osoby w poszczególnych przedziałach wieku przedstawiono w tabeli 1.
Historia choroby pacjenta leczonego stacjonarnie jest obszernym dokumentem zawierającym szczegółowe informacje o chorym, a więc rozpoznanie choroby obecnej i chorób współistniejących, wywiad, wyniki badania przedmiotowego, badań pomocniczych, specjalistycznych, stosowane leczenie oraz przebieg choroby. Historia jest zakończona krótkim streszczeniem zawierającym uzasadnienie rozpoznania, przebieg choroby, leczenie, w tym kinezyterapeytyczne oraz wskazówki dotyczące dalszego leczenia farmakologicznego, dietetycznego, trybu życia, leczenia ruchem, ewentualnego leczenia w uzdrowisku. W razie zgonu pacjenta do historii choroby dołącza się wynik badania anatomopatologicznego.
W przychodniach prowadzi się skróconą historię choroby, zawierającą zasadnicze dane dotyczące choroby, jej przebiegu, leczenia oraz wyniki badań specjalistycznych.
Do szpitalnej i ambulatoryjnej historii choroby dołącza się kartę u spraw-niania pacjenta zawierającą wskazania i przeciwwskazania do wykonywania określonego rodzaju ćwiczeń, opis aktualnie stosowanych ćwiczeń, wartości tętna, ciśnienia tętniczego krwi, liczbę oddechów przed i po wykonaniu serii ćwiczeń, wyniki prób wysiłkowych układu krążenia i oddechowego. W tej karcie należy również zamieścić uw^agi dotyczące reakcji pacjenta na wysiłek fizyczny, nastawienia psychicznego do leczenia ruchem i współpracy z kinezyte-rapeutą. Trzeba też dokładnie opisać poszczególne etapy usprawniania, osnowy ćwńczeń i przybliżoną wartość wydatku energetycznego.
16