22. ELEMENTY H Y DRÓG RA FICZNO-TOPOG R A FICZN E
22. ELEMENTY H Y DRÓG RA FICZNO-TOPOG R A FICZN E
i
I
|
1051. Obszar dna morskiego przyległy do lądu, położony między brzegiem morskim a załomem stoku kontynentalnego, charakteryzujący się niewielkim nachyleniem dna (do ok. 2") o głębokościach z reguły nieprzekra-czających 200 metrów (podmorska półka kontynentalna):
a. abisal,
b. mielizna,
c. basen,
d. szelf;
1052. Płytki zbiornik morski ograniczony półwyspem lub mierzeją (zatoka między wybrzeżem a mierzeją):
a. liman,
b. atol,
c. zalew,
d. zatoka;
1053. Podwodne góry o płaskich, ściętych wierzchołkach , powstałych w wyniku abrazyjnego ścięcia wygasłych stożków wulkanicznych, które następnie pogrążyły się w głąb oceanu w miarę powolnego obniżania się jego dna: t’
a. limany,
b. sejsze,
c. gujoty,
d. katastry;
1054. Wybrzeża powstałe wskutek wynurzania się dna morskiego, np. wybrzeża Zatoki Botnickiej:
a. wybrzeża fiordowe,
b. wybrzeża płaskie,
c. wybrzeża szkierowe,
d. wybrzeża riasowe;
1055. Wybrzeża powstałe przez za- i lanie drogą morską obszarów górskich i wyżynnych:
a. wybrzeża lidowe,
b. wybrzeża fiordowe,
e. wybrzeża strome,
d. wybrzeża szkierowe;
1056. Strefa dna oceanu poniżej stoku kontynentalnego, poniżej 4 000 m głębokości:
a. abisal,
b. rów.
c. szelf kontynentalny,
d. basen;
i
1057. Typ brzegu powstały w wyniku zatopienia przez morze w obrębie górzystego wybrzeża długich poiodowcowych dolin żłobowych (U-ksztaltnych), zwykle o złożonej tektoniczno-erozyjno-glacjalnej genezie, występujący u wybrzeży Norwegii, Szkocji, Islandii, Grenlandii, Alaski, Patagonii i Nowej Zelandii:
a. brzegi dalmatyńskie,
b. brzegi riasowe,
c. brzegi klifowe,
d. brzegi fiordowe;
1058. Typ wybrzeża charakteryzujący się występowaniem bardzo licznych niskich, skalistych wysepek i rozdzielających je kanałów, np. wybrzeża Finlandii, Szwecji, Chile, Alaski:
a. wybrzeże limanowe,
b. wybrzeże fiordowe,
c. wybrzeże szkierowe,
d. wybrzeże koralowe;
1059. Wybrzeża charakteryzujące się występowaniem rozciągających się wzdłuż nich pas wydm oraz wzgórz wydmowych:
a. wybrzeża lagunowe,
b. wybrzeża wydmowe,
c. wybrzeża lidowe (wattowe),
d. wybrzeża mangrowe;
1060. Typ brzegu o erozyjnorzecz-nym charakterze rozczłonkowania linii brzegowej, powstały w wyniku zatopienia dolin rzecznych rozcinających płaskie, niewysokie obszary, zbudowane z mało odpornych skal, występujący np. w północnej części Morza Czarnego:
a. wybrzeża lidowe,
b. wybrzeża fiordowe,
c. wybrzeża limanowe,
d. wybrzeża lagunowe;
1061. Zatoki morskie powstałe przez zatopienie ujściowych odcinków jarów;po odcięciu przez mierzeje mogą przekształcić się w jeziora:
a. limany,
b. laguny,
c. fundy,
d. sejsze;
1062. Typ brzegu powstający w wyniku zatopienia przez morze w dolin rzecznych rozcinających nadbrzeżne rejony górzyste, występujący u wybrzeży Irlandii, Bretanii, Normandii, Portugalii i Hiszpanii:
a. brzegi dalmatyńskie,
b. brzegi fiordowe,
c. brzegi klifowe,
d. brzegi riasowe;
1063. Typ wybrzeża powstały przez zalanie dolin i kotlin w obszarach młodych gór, charakteryzujący się występowaniem licznych wysp i półwyspów o podłużnym kształcie, będących szczytami zanurzonych głęboko grzbietów górskich, np. wybrzeża Dalmacji, Kalifornii:
a. wybrzeże mangrowe,
b. wybrzeże fiordowe,
c. wybrzeże dalmatyńskie (górskie),
d. wybrzeże szkierowe;
1064. Długa i wąska konstrukcja rozciągająca się na obszarze wody, przeznaczona do cumowania statków:
a. pirs (Pier, Jeny),
b. molo (Mole),
c. keja (Qmy),
d. nabrzeże (Wliarf);
1065. Specjalnie wyznaczony obszar na redzie, przed portem lub w porcie, zwykle o niewielkiej głębokości i odpowiednim do zakotwiczenia dnie, na którym można rzucać kotwicę i gdzie zazwyczaj zatrzymu ją się statki:
a. kotwicowisko,
b. awanport,
c. rewa,
d. basen;