6 PN-ISO 3972:1998
Tablica 1 - Charakterystyka roztworów podstawowych
Kwaśny |
Krystaliczny kwas cytrynowy (jednowodny) Mcr= 210,14 |
1,20 |
Gorzki |
Krystaliczna kofeina (jednowodna) M^= 212,12 |
0,54 |
Słony |
Chlorek sodu bezwodny M^= 58,46 |
4,00 |
Słodki |
Sacharoza21 Ma- 342,3 |
24,00 |
Urnami |
Glutaminian jednosodowy, C5H8NNa04.H20 M^= 187,13 |
2,00 |
Metaliczny” |
Siarczan żelaza (II) siedmiowodny, FeS04 7HzO M^= 287,9 |
0,016 |
UWAGA - 2 litry roztworu podstawowego wystarczają dla około 20 oceniających. | ||
11 Zastosowana substancja powinna być pozbawiona zanieczyszczeń, powodujących posmaki. 21 Roztwór sacharozy jest nietrwały i powinien zostać użyty w dniu przygotowania. 31 Wrażenie smaku "metalicznego" wyróżniono spośród innych smaków, ponieważ jest wrażeniem smakowo-zapachowym. | ||
Konieczne jest używanie roztworów świeżo przygotowanych z użyciem obojętnej lub słabo kwaśnej wody w celu uniknięcia pojawienia się żółtego zabarwienia wywołanego utlenieniem. W przypadku wystąpienia żółtego zabarwienia niezbędne jest podawanie roztworów w zamkniętych nieprzezroczystych pojemnikach lub w świetle monochromatycznym. Wrażenie "metaliczne" może być wywoływane obecnością protez zębowych powodujących efekt elektrolityczny. |
Wyjaśnienia krajowe: Ilość roztworu w naczyniu do indywidualnego oznaczania wynosi nie mniej niż 30 ml.
5.1 Woda, obojętna, bez zapachu i smaku, niegazo-wana, o znanej twardościN4)
Woda dostarczana oceniającym do płukania ust podczas oceny powinna być identyczna z wodą używaną do przygotowania rozcieńczeń (5.3).
5.2 Roztwory podstawowe
Roztwory substancji wzorcowych o czystości wymaganej do celów spożywczych, wymienione w tablicy 1, przygotować w kolbach pomiarowych (6.1).
5.3 Roztwory rozcieńczone
Dla każdego smaku, przygotować serie roztworów rozcieńczonych zgodnie z tablicą 2, z roztworów podstawowych wymienionych w tablicy 1.
6.1 Kolby pomiarowe z jedną kreską, spełniające wy
magania podane w ISO 1042, czyste, suche pojemności odpowiedniej do przygotowania roztworów podstawowych. ------- —......... .....
6.2 Biurety, spełniające wymagania podane w ISO 385, do przygotowywania roztworów rozcieńczonychN5).
6.3 Naczynia laboratoryjne, (zlewki i pojemniki), czyste, pojemności około 50 ml do podawania ocenianych roztworów.
7.1 Pracownia analizy sensorycznej
Badania powinny być przeprowadzane w pomieszczeniu, które spełnia wymagania wymienione w ISO 8589.
7.2 Ogólne zasady
Ogólne zasady postępowania przedstawione w ISO 6658, mają zastosowanie do wykonywania testów. Szczególnie ważne jest, aby:
- oceniający próbowali kolejne roztwory bez pośpiechu (co około 30 s);
- oceniający pobierali wystarczającą ilość roztworu, umożliwiającą wypełnienie całej jamy ustnej (około 15 ml);
- oceniający płukali jamą ustną wodą, (5.1) po ocenie każdej serii roztworów o danym smaku;
N4) Odsyłacz krajowy: Najczęściej stosuje się wodę destylowaną, oligoceńską lub dodatkowo filtrowaną z zastosowaniem węgla aktywnego.
N5' Odsyłacz krajowy : Stosuje się także biurety z automatycznym zerowaniem.
Tablica 2 - Serie rozcieńczonych roztworów podstawowych dla każdego smaku
Kod roztworu |
Kwaśny |
Gorzki |
Słony |
Słodki |
Urnami |
Metaliczny | |||||||
// |
P |
V |
P |
V |
P |
1/ |
P |
V |
P |
P |
Py | ||
ml |
ml |
g/i |
ml |
g/» |
ml |
g/i |
ml |
g/i |
ml |
g/i |
mg/l | ||
D1 |
500 |
0,60 |
500 |
0,27 |
500 |
2,00 |
500 |
12,0 |
500 |
1,00 |
500 |
0,0080 |
8.0 |
D2 |
400 |
0,48 |
400 |
0,22 |
350 |
1,40 |
300 |
7,20 |
350 |
0,70 |
350 |
0,0056 |
5.6 |
D3 |
320 |
0,38 |
320 |
0,17 |
245 |
0,98 |
180 |
4,32 |
245 |
0,49 |
245 |
0,0039 |
3.9 |
D4 |
256 |
0,31 |
256 |
0,14 |
172 |
0,69 |
108 |
2,59 |
172 |
0,34 |
172 |
0,0027 |
2.7 |
D5 |
205 |
0,25 |
205 |
0,11 |
120 |
0,48 |
65 |
1,56 |
120 |
0,24 |
120 |
0,0019 |
1,9 |
D6 |
164 |
0,20 |
164 |
0,09 |
84 |
0,34 |
39 |
0,94 |
84 |
0.17 |
84 |
0,0013 |
1.3 |
D7 |
131 |
0,16 |
131 |
0,07 |
59 |
0,24 |
23 |
0,55 |
59 |
0,12 |
59 |
0,0009 |
0.9 |
D8 |
105 |
0,13 |
105 |
0,06 |
41 |
0,16 |
14 |
0,34 |
41 |
0,08 |
41 |
0,0007 |
0.7 |
Stosunek geometryczny R |
/?= |
0,8 |
/?= |
0,8 |
/?= |
0.7 |
/?= |
0,6 |
/?= |
0.7 |
/?= 0.7 | ||
Wyjaśnienia krajowe: Na przykład stosunek stężeń roztworów D2 do D1, D3 do D2, itd. |
V objętość roztworu podstawowego potrzebna na 1 I końcowego roztworu, w mililitrach; p stężenie roztworu rozcieńczonego, w gramach na litr; p, stężenie roztworu rozcieńczonego, w miligramach na litr.
- roztwory i woda miały tę samą temperaturę (zwykle pokojową, około 20 °C) i pozostawały w niej przez cały czas trwania ocen.
8.1 Roztwory do ocen
Dla każdego smaku należy użyć roztworu wskazanego w tablicy 3, odpowiadającego mieszaninie równych części roztworów D2 i D3 (patrz tablica 2).
próbki kwaśne, dwie z wodą, dwie słone, dwie gorzkie, jedna z wodą, dwie urnami, dwie metaliczne, jedna słodka).
Przygotować indywidualne zestawy próbek dla każdego oceniającego.
Wszystkie próbki oznaczyć specjalnym trzycyfrowym kodem, znanym jedynie prowadzącemu ocenę.
Wyjaśnienia krajowe: W celu ustalenia cyfr kodu zaleca się wykorzystanie tablicy liczb losowych.
Zaopatrzyć każdego oceniającego w naczynie z wodą do płukania ust. Woda powinna być identyczna z tą, której użyto do przygotowania roztworów.
Tablica 3 - Roztwory do oceny zdolności rozpoznawania smaków
Substancje wzorcowe |
Stężenie’’ g/i |
Kwas cytrynowy |
0,43 |
Kofeina |
0,195 |
Chlorek sodu |
1,19 |
Sacharoza |
5,76 |
Glutaminian jednosodowy |
0,595 |
Siarczan żelaza(ll) siedmiowodny |
0,004 75 |
’’ Na podstawie testów praktycznych ustalono, że substancje | |
wzorcowe przy zalecanych stężeniach są wykrywane i rozpozna- | |
wane przez 50% początkujących oceniających. |
Powyższe roztwory należy rozlać do serii zlewek (6.3), (w ilości od 9 do 15 zlewek), powtarzając w serii niektóre roztwory oraz wprowadzając jedną lub dwie zlewki z wodą. (Przykładową serię próbek powinny stanowić dwie
8.2 Wykonanie
Każdemu oceniającemu podać zestaw zlewek zawierających oceniane roztwory, przygotowane według 8.1; zaznajomić oceniających z podanym niżej postępowaniem.
Oceniający powinni próbować zawartość każdej zlewki, biorąc do ust każdą próbkę (około 15 ml), zachowując ustaloną kolejność próbek w serii, nie próbując ponownie już ocenionych próbek.
Po ocenie każdej próbki oceniający powinni zapisać wynik w karcie oceny (patrz załącznik A) lub, jeśli to możliwe, zarejestrować go z wykorzystaniem systemu komputerowego.