CCI00158

go rząd może wywierać wpływ i presję na Zgromadzenie Narodowe. W przypadku gdy premier obawia się, że w Senacie może nie uzyskać aprobaty dla swojej polityki, wówczas nie musi konsultować się z tą izbą, a zadowolić się poparciem Zgromadzenia. W przeciwnej natomiast sytuacji, mając zapewnione poparcie Senatu, może je wykorzystać do skutecznego łamania oporu izby niższej i przeforsowania stanowiska rządu.

W pewnych dziedzinach występuje priorytet roli Zgromadzenia Narodowego, widoczny np. w wyłącznym jego prawie udzielania rządowi wotum zaufania, wyrażania wotum nieufności oraz w definitywnym decydowaniu w przypadku braku zgody izb w kwestiach ustawodawstwa. Tylko ono może żądać zwołania nadzwyczajnej sesji parlamentu, zajmować się sprawami finansowymi, a jeśli parlament działa jako Kongres, wówczas Biuro Zgromadzenia Narodowego kieruje jego pracami. Nie oznacza to, że Senat odgrywa drugorzędną rolę, nie takie były przecież intencje twórców konstytucji.

Ograniczenie roli parlamentu widoczne jest w tym, że nie on decyduje o obsadzie stanowiska głowy państwa, a także szefa rządu. Nie ma on swobody w zakresie prowadzenia działalności ustawodawczej, skoro uprawnienia jego w tej dziedzinie uszczuplono. Parlament nie decyduje swobodnie nawet o porządku swoich obrad, został także skrępowany w zakresie określania trybu swego funkcjonowania.

Punktem wyjścia do określenia pozycji i praw parlamentu było przyjęcie zasady: stworzyć rządowi możliwie największą swobodę działania, maksymalnie uwalniając go spod kontroli parlamentu. Cel ten osiągnięto dzięki zredukowaniu okresu trwania sesji, wprowadzeniu zakazu łączenia mandatu przedstawicielskiego z członkostwem w rządzie, przyjęciu nowych zasad organizacji prac komisji parlamentu. Parlament działa w trybie sesyjnym. Od roku 1995 obowiązuje jedna sesja zwyczajna w roku - parlament zbiera się z mocy prawa (bez potrzeby wydawania żadnego aktu prawnego) w pierwszy roboczy dzień października i kończy prace w ostatni roboczy dzień czerwca. Sesja ta trwa zatem dziewięć miesięcy, z tym że w tym okresie liczba posiedzeń nie może przekroczyć 120. Tygodnie zaś, w których odbywają się posiedzenia, wyznacza swobodnie każda z izb, określając w swych regulaminach dni i godziny posiedzeń.

Premier rządu, a także większość członków każdej z izb może wyznaczyć dodatkowe dni posiedzeń. Konstytucja przewiduje także możliwość odbywania sesji nadzwyczajnej (na żądanie premiera lub większości członków Zgromadzenia Narodowego), z tym że nie może ona trwać dłużej niż 12 dni, a może być zamknięta wcześniej, jeżeli zostanie wyczerpany porządek dzienny, dla którego rozpatrzenia sesja została zwołana.

Istotne zmiany wprowadzono w uregulowaniu roli i pozycji komisji parlamentarnych. W tym zakresie, w porównaniu z IV Republiką, zmiana dotyczy nie tylko liczebności i wewnętrznej struktury tych organów, ale także i ich uprawnień. W IV Republice Zgromadzenie Narodowe rozpoczynało dyskusję od wysłuchania sprawozdania komisji i toczyła się ona nad przedłożonym przez komi-

164