Charakterystyka hodowlana drzew leśnych (58)

obok siebie, zależnie od warunków terenowych. Sadzonki wprowadzamy też w sąsiedztwie grup kosodrzewiny, do których nawiązujemy powiększając je, a także wykorzystując ich osłonę. W takich sytuacjach sadzonki wprowadzamy po stronie zawietrznej panujących wiatrów. Stoki w pobliżu grzbietów, jeżeli nie są erodowane przez wiatr, obsadzamy w formie pasowej, a pod nimi sadzimy kosodrzewinę w grupach i kępach.

Zależnie od stanowiska, odstęp jamek może być w konkretnych przypadkach mniejszy niż 1 m. Wybór więźby, w omawianych warunkach odtwarzania piętra kosodrzewiny, należy często ustalić eksperymentalnie. Kosówka bywa niekiedy wysadzana łanowo (np. na terenach osuwiskowych). Kantor (1975) zaleca wprowadzać ją w więźbie 1,5 x 1,5 m do 2 x 2 m, na ogół jednak w więźbie nieregularnej. Stosujemy materiał 3-6-letni, szkółkowany. Sadzimy w jamki o wymiarach 20 x 20 cm, zmniejszając je wraz ze wzrostem spadku. Dobre rezultaty osiąga się stosując sadzonki z zakrytym systemem korzeniowym. Sadzimy w pierwszej połowie maja, wyjątkowo w drugiej połowie kwietnia. Możliwe jest także wysadzanie w drugiej połowie września i w październiku. Istotny jest kierunek zalesienia, wynika on z potrzeby obsadzania najpierw miejsc, w których rozpoczynają się procesy erozyjne, a więc od górnej części stoków. Z zalesieniem piętra kosodrzewiny nie schodzimy jednak do naturalnej granicy lasu, ale zatrzymujemy się wyżej, zostawiając wolną powierzchnię jako miejsce bazy pokarmowej dla zwierząt (Somora 1977).

VII. JEDLICA — Pseudotsuga taxifolia Britt. (/? menziesii Franco) 1. Pochodzenie i występowanie

Jedlica (daglezja zielona) pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej (ryc. 20). Obszar jej występowania rozciąga się od Meksyku na południu do Kanady na północy. Rośnie od poziomu morza do 3000 m npm.

^Ry^c 20. Zasięg Pseudotsuga taxifolia Britt. (według P. Burschela i J. Hussa 1987) Objaśnienia w tabeli 11.