choroszy00

300

Rys. 15.36. Toczenie obwiedniowe powierzchni: a - obrotowych, b - śrubowych

15.5.2. TOCZENIE POWIERZCHNI STOŻKOWYCH I KSZTAŁTOWYCH

Obróbkę powierzchni stożkowych można wykonać na wszystkich obrabiarkach należących do grupy tokarek. Za pomocą tokarek kłowych powierzchnie te można wykonać następującymi metodami:

a)    kształtową, to jest nożem, którego krawędź skrawająca pokrywa się z tworzącą stożka,

b)    przesuwanie konika w kierunku prostopadłym do osi toczenia, w płaszczyźnie równoległej do prowadnic suportu,

c)    skręcanie obrotowej części suportu,

d)    za pomocą urządzenia kopiującego, tzw. liniału,

e)    na tokarkach NC (z wykorzystaniem interpolacji liniowej).

Pierwsza metoda jest najprostsza, lecz ma ograniczone zastosowanie, ponieważ podczas pracy noża o zbyt długich krawędziach skrawających występują drgania, co ujemnie wpływa na okres trwałości ostrza i chropowatość powierzchni obrobionej. Dlatego można ją stosować do obróbki stożków krótkich, długości tworzącej nie przekraczającej 30 mm, a wyjątkowo dochodzącej do 40 mm.

Metoda druga, polegająca na przesunięciu konika w kierunku prostopadłym do osi (rys. 15.37), ma również ograniczone zastosowanie ze względu na niewielką wartość -bo w granicach do 20 mm - przesunięcia konika. Dlatego metoda ta może być stosowana do obróbki stożków o kącie pochylenia tworzącej a od 8 do 10°. Wadą tej metody jest szybkie zużywanie się nakiełków, ponieważ kieł nie przylega całą swoją powierzchnią do powierzchni nakiełka. Pewną poprawę w tym zakresie daje stosowanie kła specjalnego z końcówką kulistą (rys. 15.37b) i nakiełka typu C.

Skręcenie obrotowej części suportu (rys. 15.38) umożliwia obróbkę powierzchni stożków zewnętrznych i wewnętrznych o dowolnej zbieżności, jednak o ograniczonej długości określonej przesuwem imaka nożowego. Ponieważ posuw może być wówczas tylko ręczny, więc omawianą metodę stosuje się tylko w produkcji jednostkowej.