choroszyA2

412

dodatkowy otwór tylko po to, aby stworzyć warunki przelotowej obróbki (rys. 20.3). Otwory nieprzelotowe nie pozwalają bowiem na drugostronne prowadzenie wytacza-dla (rys. 20.4c), co bardzo utrudnia obróbkę dokładną lub zmusza do stosowania w przyrządach i uchwytach wytaczarskich specjalnych wsporników (część nr 5 na rys. 20.4b). Wsporniki takie można zastosować w bardzo nielicznych przypadkach, gdyż zazwyczaj nie ma na nie miejsca w obrabianych przedmiotach lub jest nieodzowne wykonanie w obrabianym korpusie bocznego otworu Z.

5.    W korpusach mających więcej niż jedną oś z zasadniczymi otworami stopniowanie średnic powinno się odbywać w jednym kierunku, co umożliwia obróbkę przy jednym ustawieniu przedmiotu (rys. 20.5). Jak już wspomniano w dziale 2.1.1, dotyczącym technologiczności konstrukcji, inaczej przedstawia się sprawa obróbki na wytaczarkach dwuwrzecionowych (np. w liniach obróbczych). W takich przypadkach zasady 4 i 5 nie obowiązują.

6.    Wewnątrz korpusu nie należy projektować otworów większych niż otwory zewnętrzne (rys. 20.6). Konstrukcja taka zmusza do ustawienia narzędzia na wymiar wc-

Rys. 20.2. Technologicznie zaprojektowane otwory: a-o jednakowej średnicy, b - stopniowo się zmniejszające

Rys. 20.3. Korpus z trzema ściankami: a - rozwiązanie technologiczne, b - rozwiązanie nietechnologiczne

Rys. 20.4. Ukształtowanie korpusu: a - prawidłowe, b i c - nieprawidłowe: ł - korpus, 2 - wytaczadło, 3,4- tuleje prowadzące, 5 - wspornik, A, B - wytaczane otwory,

C - otwór do prowadzenia wytaczadła, Z - otwór boczny