Drzewo życia0

ciu albo przeciwnie — służyć ludziom. Aby owa wyswobodzona siła nie spowodowała spustoszenia wśród żywych, w obecności zmarłego zachowywać trzeba dużą ostrożność. Równocześnie wykonuje się czynności magiczne mające na celu wykorzystanie jej dla wzmożenia płodności. Dlatego też Marzannę wynoszono z szacunkiem, oddając jej nawet wyrazy hołdu, a po zniszczeniu kukły rozrzucano jej resztki po polach, by spowodować obfite owocowanie. Z tych samych powodów przynoszono do wsi znak wiosny. Zniszczenie personifikacji śmierci wymagało natychmiastowego ujawnienia znaku życia, nawet jeśli na rzeczywiste przyjście wiosny przychodziło czekać bardzo długo.

Topienie Marzanny, jak każdy obrzęd, miało znaczenie symboliczne. Ludzie robili wszystko, co było w ich mocy, aby ułatwić przybycie wiosny. Odtwarzali przebieg walki i rozstrzygali o jej wyniku. Potem pozostawało już tylko oczekiwanie na rezultat zabiegów. Ale nie było ono bezczynne. Przystępowano do kolejnej fazy obrzędowości — wywoływania wiosny. Zwyczaje te zachowały się zwłaszcza u Słowian wschodnich jako „zaklinanie” lub „hukanie” wiosny. U Wielkorusinów rozpoczynało się ono 1 marca. Dzieci i dziewczęta wchodziły na dachy, wzgórza i śpiewały:

Wiosno, wiosno krasna,

Przybądź, wiosno, z radością,

Przybądź nam łaskawie.

Przynieś len wysoki,

1 korzenie głębokie,

I chleba dostatek...

Nieraz zwracano się o pomoc do Boga:

Dopomóż nam, Boże O dobrej porze

Wywołać wiosnę....>• ••    . !    '■ >

183