DSC00865

cia wynikające z warunków, w jakich się rozwijało, przekreśliło wszelkie szanse na przeżycie miłości kiedykolwiek, spowodowało, że w powojennych losach postaci występuje ona jako legenda, ideał niemożliwy do zrealizowania. Przypadkowe związki z kobietami pozbawione są tej nieodzownej duchowości, spłycone i strywializowane pogłębiają poczucie klęski i osamotnienia. Dewaloryzacja miłości jest przejawem ogólnej dewaloryzacji świata, a tym samym miernikiem spustoszeń, jakie dokonały się w psychikach.

W funkcji odzwierciedlającej istotę rzeczywistości krańcowo różny charakter miłości w Kronice wypadków miłosnych służy pogłębieniu idealizowanego obrazu „tamtych czasów”, jaki tworzą nacechowane nostalgią wspomnienia-dygresje. Wizji „tamtych czasów” i ^tamtej Litwy” odpowiada wzorzec uczucia niedostępny dla dojrzałych bohaterów Konwickiego, w swojej intensywności porównywalny jedynie z szaleństwem Polka Krywki z Dziury w niebie. O ile jednak tam miłość funkcjonowała jako mechanizm przyśpieszający dojrzewanie: poprzez nią dokonywało się zetknięcie z twardymi prawami rzeczywistości, Kronika snuje wariant inny, mieszczący się całkowicie w obrębie idealnych wyobrażeń młodości, prezentuje miłość wielką, czystą, spełnioną do końca, ostatecznie uświęconą przez komunię śmierci.

Bohater Kroniki wypadków miłosnych wyróżnia się zdecydowanie spośród postaci Konwickiego typem swoich doświadczeń. Jego przeżycia należą całkowicie do okresu niezmąconej jeszcze wiedzą o życiu spontaniczności. Nieuchronność inicjacji tkwi w podtekście wydarzeń _ jest wiosna 1939 roku, ale z perspektywy