DSC00962

i

i

Pi

mentami metafizycznego szczęścia, za tajemniczym doznaniem jedności w wielości, za przejmującym dreszczem dziwności istnienia. Istotnie, bohaterem Witkacego może być tylko ten, kto ściga marę Tajemnicy, choćby nawet nie całkiem świadomie: albowiem on tylko jest — wedle pisarza — człowiekiem we właściwym znaczeniu słowa. Uczucie metafizyczne stanowi po prostu wyróżnik człowieczeństwa! Będąc fundamentem wszystkich wyższych ludzkich dążeń, musi być również główną troską Witkiewiczowskich postaci Poza nim nie ma nic, chyba, jak mawiał Sajetan Tempe w Szewcach: „psia ich ścierwa, pyknicka filozofia” — „zjeść, poczytać, pogwajdlić, pokierdasić i pójść spać”¹. Albo, łagodniej, w Mątwie:

BEZDEKA

Czym jest miłość? Chcesz, to ci powiem. Rano obudzę cię pocałunkiem. Po kąpieli wypijemy kawę. Potem pójdę mali Ś lować, ty zaś będziesz czytać książki, które ci wskażę. Potem obiad. Po obiedzie pojedziemy na spacer. Znowu praca. Pod-^ ¹ wieczorek, kolacja, parę rozmów istotnych i na koniec zaśniesz, BI niezbyt zmęczona rozkoszą, aby zachować siły na dzień na-i rtąpny.

ELLA

I tak bez końca?

BEZDEKA

gg Chciałaś powiedzieć: tak do końca. Takim jest życie tych, * którzy pozbawieni są w nim samym absolutnych pożądań. Jesteśmy ograniczeni, a otacza nas Nieskończoność. Jest to zbyt banalne, by o tym mówić*.

Jasne chyba, że z podobnego „życia” trudno zbudo-t mć sztukę teatralną... Jakąkolwiek sztukę. Wszystkie ^ wartości zniknęły z codziennego życia: dlatego też sztu-

|J ¹ Szewcy, s. 484. Dramaty, przy których nie podano skrótów ^Di lub D*, znajdują się w niniejszym Wyborze.

* Mątwa, s. 143—144.