DSC01335 (5)

44. A więc ani zmysłami cielesnymi, ani w duchowej kontemplacji nie możesz dostrzec żadnego bytu zmiennego, który sic: tobie przedstawi, jeżeli liczby nie nadały mu pewnej doskonałości.¹ Bez niej rozpada się w nicość. Tak samo nie powątpiewaj, że istnieje jakaś doskonałość wieczna i niezmienna, która nie daje zginąć tym zmiennym rzeczom, lecz pozwala im przemierzać niejako szlaki czasu w całej różnorodności zdecydowanych kształtów i obliczonych ruchów. Sama ta doskonałość nie jest zamknięta i jakby rozmieszczona w przestrzeni, nie rozwija się i nie zmienia w czasie. Ona nadaje doskonałość tym wszystkim rzeczom. Dzięki niej każda z nich, zgodnie ze swoją naturą, urzeczywistnia zasady liczbowe w przestrzeń! i czasie.

W»: cl K U¹ dobro I douHonaloić pochodzą od Boga

XVII—45. Każda bowiem zmienna rzecz musi otrzymać właściwą sobie doskonałość. A ponieważ zmiennym nazywamy to, co może ulec zmianie, tak samo nazwałbym podległym doskonaleniu to, co daje się doskonalić. Żadna zaś rzecz nie potrafi sama nadać sobie doskonałości, ponieważ nic nie może dać sobie tego, czego nie ma.

A z pewnością w tym celu podlega coś doskonaleniu, aby miało doskonałość. Dlatego każda rzecz, która posiada pewną doskonałość, nie potrzebuje otrzymywać tego, co ma; ta zaś, która nie ma doskonałości, nie może dać sobie tego, ozego nie ma. A więc, jak powiedzieliśmy, żadna rzecz . nie może doskonalić samej siebie. Cóż więcej można powiedzieć ó zmienności ciała i duszy? Wystarczy to, co powiedzieliśmy powyżej. Wynika z tego, że jakaś doskonałość niezmienna i wieczna nadaje doskonałość ciału i duszy.

Do tej doskonałej potęgi skierowane są słowa: „Zmienisz je i ulegną zmianie; ty zaś zawsze jesteś ten sam i lata twoje nic zaznają ubytku.“ ^a Prorok użył wyrażenia „lata

1

W oryg. „formo”. Wyroś ten w nugustyńskiej koncepcji bytdto ■ i«ur»on}vti. ucsestnicsocych w stwórczych KlNch Boga, otnacu ciosko-nalPM.

⁹ P¹- 101. 17 n¹.    (cg