DSC02365 (7)

W. SBYDZINSKi JAKO HAMLET

Uznawali to również recenzenci obserwujący I grę aktora. Gustaw Daniłowski w » Tygodniku Illu I strowanym* z dnia 23 maja 1914 roku (nr 21) pisą] I o nim:

Adwentowicz stworzył kreację, jakiej nie widzieliśmy na scenie polskiej. Znakomite warunki zewnętrzne tworzyły I czarujący wizerunek młodego królewicza, a głębokie wczucie się i wmyślenie w nie zagadkową, zdaniem moim, I ale zupełnie jasną, bliską nowoczesnej duszy postać J Hamleta dało nam w interpretacji Adwentowicza nie pa- j pierową figurę, ale żywego, dręczonego zagadkami bytu, I zranionego w serce, subtelnego, pełnego wewnętrznej 1 szlachetności człowieka. Ani śladu koturnu, robienia psy- | chopatycznego pozoru, ani krzty fałszywego patosu — wystąpił naturalny, miejscami trochę porywczy, polski Hamlet

W roku 1922 drugi z żyjących dzisiaj odtwórców Hamleta, znakomity artysta Wojciech Brydziński, wystąpił w tej roli w Teatrze Polskim w Warszawie, mając za partnerkę w roli Ofelii M. Majdrowi-czównę. Sukces wówczas osiągnięty pomnożył w roku 1947 stworzeniem wspaniałej postaci Starego Aktora, za którą przyznano mu nagrodę państwową.

Wystawienie Hamleta z roku 1939, dokonane przez Teatr Polski w Warszawie z udziałem Aleksandra Węgierki jako Hamleta i Elżbiety Barszczewskiej Jako Ofelii, przy dekoracjach Władysława Daszewskiego, wywołało zastrzeżenia ze strony krytyki, skarżącej się na przesadny przepych dekoracji

która przytłaczała grą zespołu. Cieplej przyjęto Hamleta wystawionego w tymże teatrze w roku 1947 podczas festiwalu szekspirowskiego, z Marianem Wyrzykowskim i Elżbietą Barszczewską w rolach Hamleta i Ofelii, z dekoracjami Karola Frycza, w reżyserii Arnolda Szyfmana. Uznanie zdobyła dyskretna, pełna poetyckiego realizmu gTa Barszczewskiej, gra Pancewicz-'Leszczyńskiej jako królowej, Brydzińskiego jako Starego Aktora i Chmielowskiego jako Grabarza. "Wszyscy oni otrzymali wyróżnienie w postaci nagrody państwowej związanej z festiwalem.

Warto zanotować, że spośród polskich artystów Bogumił Dawison, nie mogący z powodu uprzedzeń rasowych występować w Polsce, dał w Niemczech w latach osiemdziesiątych kreację ukazującą Hamleta jako człowieka świadomego swej misji, obdarzonego wspaniałym intelektem i silną wolą, walczącego mężnie z złowrogą siłą otaczających go okoliczności. Przeciwstawił się on koncepcji Ernesta Rossiego, występującego również w Warszawie w roku 1877, który zrobił z Hamleta marzyciela pełnego elegijnej rzewności, jak i koncepcjom innych współczesnych aktorów europejskich: Mounet-SulVy'ego, który grał Hamleta jako obłąkańca, Kainza, który kreował Hamleta-histeryka, Beer-bohma-Tiee, silącego się w swej roli hamletowskiej na banalnego gentlemana. Koncepcje Bogumiła Da-