DSC02793

83

5. Eleaci. Zenon

aby z tego, co nie istnieje, mogło powstać coś innego oprócz nicości [...] Jak bowiem to, co istnieje, mogłoby zaistnieć w przyszłości? Jak mogło powstać w przeszłości?

Byt nie jest podzielny, ponieważ jest cały jednorodny. Ani nie ma go w jednym miejscu więcej, tak aby przeszkadzało to jego spoistości, ani mniej, ale wszystko jest pełne tego, co istnieje. Dlatego jest ciągły w swej całości, ponieważ to, co istnieje, styka się z tym, co istnieje. Następnie jest nieruchomy w granicach potężnych więzów, jest bez początku i końca [...]

Tym samym jest myślenie, co i przedmiot myślenia. Nie znajdziesz bowiem myślenia bez tego, co istnieje i czego jest ono wyrazem. Nie ma bowiem i nie może być czegoś innego poza bytem, ponieważ przeznaczenie go tak zespoliło, że jest niepodzielny i nieruchomy. Dlatego mamy do czynienia tylko z pustymi nazwami, jakie ludzie nadali rzeczom w przekonaniu, że są prawdziwe, jak powstawanie i zanikanie, istnienie i nieistnienie, zmiana miejsca i zmiana jasnej barwy..

5.    (Vorsokr. A 28) Simpl. Phys. 115, 11. To, co znajduje się poza bytem (tó ón), jest niebytem (tó uk ón). Niebyt jest nicością. Byt więc jest jeden.

6.    (Vorsokr. B 1) Simpl. De caelo. 557, 20. Filozofowie ci [eleaccy] przyjmują dwojaką substancję, jedną prawdziwego bytu, dostępną tylko poznaniu umysłowemu, drugą rzeczy, która się staje spostrzegalna przez zmysły. Tej drugiej nie uważali za stosowne nazywać rzeczywistością istniejącą, ale pozornie istniejącą. Dlatego [Parmenides] powiada, że prawda ma związek z bytem, o rzeczach zaś, które się stają, można mieć tylko mniemanie.

3. ZENON Z ELEI

Zenon z Elei (ok. 490 - 430 p.n.e.), adoptowany syn i uczeń Parmenidesa, polityk, geometra i filozof-dialektyk. Zenon występuje przeciwko wielości bytów i przeciwko rzeczywistości ruchu, co stara się uzasadnić w swoich znanych w historii dowodach. (Fragmenty w Vorsokr.).