DSC03806 (4)

58

Mimo pozorów precyzji, metoda ta, przede wszystkim ze względu na błędne założenia, nie znalazła szerszego zastosowania.

Obecnie przyjmuje się, że tzw. potencjalna rozpiętość kierowania jest różna, zależnie od warunków i okoliczności. ^Zdaniem J. Zieleniewskiego rozpiętość kierowania zależy od dwóch grup    ty

ol^Ićmości.Sąjiimi:    n<

<ókołic2nóści oEreilaiaće cżas^iaki menedżer może poświęcić    ni

na właściwe czynności zarządzania (stopień złożoności próbie-    c)

mów rozwiązywanych przez menedżera, stopień ich powtarzalności, obciążenie menedżera czynnościami wykonawczymi), ^ 49 ni lokolicznpśoi -wpływąiąęe naj^as^które menedżer musi po-    uj

święcić jednemu podwładnemu (stopień złożoności i powtarzał-    sv

ńóści wykonywanych przez podwładnych, stopień wzajemnych    m

zależności nadzorowanych stanowisk, rozmieszczenie nadzorowanych stanowisk).    dz

Ciekawą metodę zaproponował H. Sieglitz. Przyjął on założenie, że istnieje siedem czynników potencjalnej rozpiętości kierowania:

•    stopień podobieństwa funkcji,

•    przestrzenne rozmieszczenie pracowników,

•    złożoność wykonywanych przez podwładnych funkcji,

•    kwalifikacje pracowników,

Znając te dwie wielkości, można wyliczyć liczbę bezpośrednich podwładnych menedżera.    i.j $ nj

•stopień wymaganej koordynacji,    _Cj<

*    wielkość czasu potrzebnego na planowanie,    ^; rjw _S2(

• aparat pomocniczy menedżera.    ? *' .

Na podstawie analizy empiryczno-porównawczej ustalona została waga każdego czynnika, jak również tabela wskazująca rozpiętość kierowania*______—-—    ~    ^

^/'''Na pytanie: struktura plaska czy smuklal odpowiedź nakay

zatem sformułować tak: na tyle plaska, na ile pozwaladopuszczalna rozpiętość kierowania. ______—    gy