DSC04093

110 ANIA I W V

110 ANIA I W V

prj	ICO	m K. Kuhlegu (	1955!	), Najwafcniej*	ize ) nu J na i		>Jj|ę jju
str	nt\	rgraficsne tych	osad	lów, opisane t	lalej glówi		by(|jjr
K,	St	Daszewskiej i J	ą Na	iwak (1974), c	iklada ją Mii
nu	^inti	icyjnyeh, które	cecl	tuje zmniejsz
i z	mi	enna, ale prze w	ażni	e wzrastająca	KU gOI Z*~,
dej	4°	cyklu.
	Oi	sady pierwszego	cyk	lu sedymenta	cyjnego os	iągają w polno	•cnej
ści	N	iziny Mazowiec]	tiej	20i m miąższ<	DŚci, przy	czym ich spąg	kży pa
	ej	poziomu morza.	Doi	ną część prof	ilu tworzą	piaski z domie	szką ma-

terialu grubszego i z toczeńcami niżej leżących iłów zastoiskowych i ja* nych skał podłoża, miejscami także żwiry i głazy w postaci bruku, a część górna składa' się z osadów mułkowo-ilastych kilkumetrowi^ miąższości. Dolna warstwa jest niezwykle charakterystyczną w wielu profilach środkowej¹ części niżu. I tak, w rejonie Warszawy i południowej części Niziny Mazowieckiej jest to miejscami warstwa grubych żwirów i głazów pochodzących ze zniszczenia starszych glin zwałowych i innych osadów glacjalnych. E. Ruhle już dawno uznał tę warstwę za przewodni poziom stratygraficzny w profilu interglacjału mazowieckiego tłumacząc jej powstanie intensywną erozją wgłębną na początku inter-glacjału, która według S. Z. Różyckiego! (196 la) trwała aż do głównego optimum klimatycznego. Ponieważ powstanie dolin miało nastąpić według panujących poglądów w interglacjale, przeto należy bliżej określić warunki ich rozwoju i zależności od starszych form rzeźby. *

Otóż doliny, zwłaszcza o kierunkach południkowych, musiały rozwijać się na planie dolin powstałych w wyniku działalności wód roztopowych lądolodu, głównie więc odnawiały doliny rynnowe lądolodu zlodowacenia południowopolskiego, tak jak to się działo w wielu przypadkach z niżowymi dolinami współczesnymi w obszarze pokrytym lądo-lodem ostatniego zlodowacenia. Część zatem dolin interglacjału mazo* wieckiego mogła już istnieć w postaci wąskich i głębokich obniżeń bezpośrednio po zaniku lądolodu południowopolskiego. Warstwa żwirów*® -głazowa może być w takich przypadkach wynikiem akumulacji tworzących rynnę wód sub- bądź intraglacjalnych. Jak wiadomo, wody takie mają dużą siłę niszczącą, i transportową. Tak więc przynajmniej warstwa żwirowo-głazowa może w niektórych przypadkach należeć nie do interglacjału, ale jeszcze do poprzedzającego go zlodowacenia poludnio-wopolskiego. Wówczas początek interglacjału mazowieckiego należałoby przesunąć nie na koniec czasu najgłębszej erozji, czy tym bardziej na jej początek, ale na czas jeszcze późniejszy. Można ponadto przypusz® czać, że osady cyklu pierwszego, jeśli występują w dolinach o kierunkach południkowych, mogą należeć do pokrywy wodnolodowcowej utworzonej w czasie zaniku lądolodu (J. E. Mojski, 1982a).

Przedstawione uwagi^-w pewnych przypadkach mogą dotyczyć również osadów cyklu drugiego, jeśli stanowią go osady żwirowo-piaszczy-ste. Osady “tego cyklu osiągają około 20 m miąższości i na ogół składają się w dolnej części z piasków drobnoziarnistych z domieszką piasku gruboziarnistego, żwiru i toczeńców skał podłoża, przechodzących ku górze w mułki. W obszarze dolnego Bugu w warstwach stropowych wy-stepują ziarna pyłku sosny (do 56%), jodły (do 32%), świerka (2%), wierzby (1%) oraz olszy (5%), a ponadto Polypodiaceae i Sparganium (informacja L. Jakubowskiej z Instytutu Geologicznego). Spąg osadów cyklu