DSC04236

			NNOIM.KJHTOC	ICN - NIK f. .INKI i WY	?.YNV fil	toimowo	1*01 ,KK 110		253
		szaty	roślinnej, j	.U i z datowań i«C	(9750	: 170 lat	B. C.,	dla	części
		go woj	w Węglowi	cuch — 10 712 + 28	), dla	części sl	ropowej	w	ftwlęt-
►W		). Mią	kssoić ulwo	rów Jeziornych alit	3i*0du w profil		ach wy*	im	osiąga
		lo 0.5	m. Praoch	odzą one w gieby	kopalń	e rozwi	nięte na	p	askach
6)		cinyc)	^ starszego	dryasu. Są one zn	me ze	wschód	niej czę	ftci	prado-
	JjjV	wara	y.awsko-ber	laskiej (profile Tru	skawic	c — Bc	rki, Krfc	sk	, Rośle
	No>	vt\ K,	K rajewski,	1917) oraz z kilku	innyc	i miejsc	Polski	śro	elkowej
ie	(Ro	40 wiec	kolo Bełcł	aatowa, Szynkielów	koło	Złoczew	a, Bełch	atów, An~
	nop	ol nac	Wisłą i in	, B. Manikowska, 1	977). C	łlebami	kopalnymi		są bie-

licowe rankery z płytką inicjalną pokrywą humusową (A„—C albo A,—•

A_s —C; B. Manikowska, 1977), określane dawniej jako gleba typu usse-lo.

Bardzo ważnym stanowiskiem osadów allerodu jest profil w Całowaniu, w dolinie Wisły na południe od Warszawy (R. Schild, 1975). Piaski tego wieku wieńczą tam profil łachy wiślanej; w piaskach występuje poziom kulturowy (III poziom kulturowy według R. Schilda), datowany na pierwszą połowę allerodu, tj. 9430 + 95 lat B. C. Do górnego allerodu należy skupienie węgli drzewnych występujące w spągu torfu przykrywającego piaski tejże łachy. Świadczy o tym data 9240 + 65 lat B. C.

Faza młodszego dryasu jest najmłodszą fazą zlodowacenia północno-polskiego, znaną z kilkudziesięciu profilów osadów jeziornych i odpowiadającą poziomowi X rozwoju szaty roślinnej według podziału T. Nil-ssona. Osady jeziorne osiągają miąższość do 1,7 m, a ich diagramy pyłkowe świadczą o braku lasu i panowaniu tundry parkowej (brzoza i sosna) z zespołami stepowymi. Ponadto do młodszego dryasu należą piaski eoliczne IV serii w Polsce środkowej (B. Manikowska, 1977), piaski Fil, czyli drugiej fazy eolicznej w zachodniej części pradoliny warszawsko--berlińskiej (B. Nowaczyk, 1976), pokrywy eoliczne w części wschodniej tejże pradoliny (K. Krajewski, 1977) oraz piaski Fili w Węglewicach w dolinie Prosny (K. Rotnicki, 1970).

Jak wykazały badania B. Manikowskiej, wielkość ziarn piasków eo-licznych młodszego dryasu nie odbiega od wielkości ziarn III serii piasków eolieznych. Ich miąższość wynosi zazwyczaj 1,5—2,0 m. K. Krajewski stwierdził natomiast większy udział frakcji najgrubszej i zwiększenie udziału frakcji poniżej 0,2 mm, a więc gorsze wysortowanie ziarn, w porównaniu z pokrywą eoliczną starszego dryasu.

B. Nowaczyk (1976) stwierdził jednoznacznie, że wydma w Pomorsku w zachodniej części pradoliny warszawsko-berlińskiej powstała w młodszym dryasie, o czym świadczy to, że leży ona na alleradzkich torfach i jest przykryta przez kopalną glebę brunatną w szczytowej części wydmy na głębokości 0,7—1,0 m. Górna część tej gleby zawiera krzemienie obrobione przez człowieka należące do kultury świderskiej późnego paleolitu (górna część młodszego dryasu; M. Kobusiewicz, w: B. Nowaczyk, 1976).

Do fazy młodszego dryasu należy również zaliczyć przypowierzchniową część leżących na lessach deluwialnych pokryw peryglacjalnych w Polsce środkowej wraz z syngenetycznymi strukturami zmarzlinowy-mi (W. Pożaryski, 1953; A. Jahn, 1956; J. E. Mojski, 1961). Charakter litologiczny dolnej części pokryw deluwialnych i występowanie w nich drobnych struktur zmarzlinowych świadczy o tym, że warunki w ja-