DSC06943

46    - Ali III. firmo 4

Haifńgttfi Ma WuMHKM^t

Urn

'" nią _.

(luwtntor »if, Jakubie, ly i iwdohiu tobie, Ir to pitiata iimrilj wam patronami. kto chce się okazać prawdziwym przyjacielem ^ In^ | ,^k^; skromnie; lot¹, wedle slow starużytnego filozofa, p₀ |_{u 8} j'^.¹ 4°śei, <1^"^ nie iaś po to żyje, aby jeść.    " aby ^

Harpijpui

Arb. pięknie po wiedziaur! To najpiękniejsza sentencja, jaką słyszał

Po to się ży je, aby jeść, a nie po to je, aby żyć... Ni,. • * %(,.

Jak ty to powiedziałeś?    ’^tonie^

Walery

Po l o się je, u by żyć. a nie po to żyje, aby jeść.

Hirpagoa 4iJUMi Aha. Słyszałeś?

Do Walerego

Cóż to za wielki mędrzec powiedział?

Walery

Nie przy pominam sobie w tej chwili.

Harpagon

Pamiętaj rai spisać le słowa: chcę je wyryć złotymi literami nad kominkiem.

Wery

eszkam. Co się zaś tyczy wieczerzy, niech pan to mnie pozostawi; już ja wszy-stko zarządzę jak trzeba.

Harpagoa Więc dobrze.

Jakub

Tym lepiej! mniej będę miał klopom.

Harpagon do Walerego

Najlepiej dać coś takiego, czego nie można dużo jeść i co zaraz syci: ot, potrawkę baranią dobrze tłustą, do tego ciasto nadziewane gęsto kasztanami. To zapycha.

Walery

Niech się pan na mnie spuści.

Harpagon

A t*‘rara Jakubie, trzeba wychędożyć karocę.

Jakub

Niech pan czeka: to do stangreta.

Wkłada pUuzrz powiada pan...

Harpagon

Ze trzeba wychędożyć karocę i mieć konie w pogotowiu. Zawieziesz na jarmark... Jakub

Pańskie konie? AJeż, dalibóg, one po prostu z nóg lecę! Nie powiem panu, że leżę na podściółce: biedne zwierzęta nie wiedzę, co to podśi iółka, nie ma co o tyrn gadać! Ale trzyma je pan na tak ścisłym poście, że to już ledwie cienie, widrna, szkielety, a nie konie.

Harpagon

Wielka im krzywda! Cały dzień nic nie robię.

Jakub

Pan myśli, że kto nic nie robi, to już jeść nie potrzebuje? Lepiej    jako ftan-

by wyszło na zdrowie biednym bydiętkom pracować porzędnie, g_ret (stosunek ale za to najeść się do syta. Serce się kraje patrzeć na tę mizerię! do koni)

Bo, koniec- końców, człowiek ma serce dla swoich koni: zdaje mu

się, że sam cierpi, kiedy patrzy na ich niedolę. Od ust sobie codziennie odejmuję, aby

je pożywić; to, proszę pana, trzeba być z kamienia, aby tak nie mieć litości nad bliźnim.

Harpagon

Niewielka praca odwieźć panienki na jarmark.

Jakub

Nie, panie, nie miałbym odwagi ich zaprzęc, sumienie by mnie gryzło, gdybym uderzył batem te chudzięta. Jakże pan chcesz, aby one zawlokły karocę, skoro sarnę ledwie się wlokę!

Walery

Uproszę sęsiada, aby zastęp ił Jakuba na koźle; wszakże i tak będzie tu potrzebny. Jakub

Niech będzie. Wolę już, niech zginę z innej ręki, nie z mojej.

Walery

Fan Jakub coś dużo rezonuje.

Jakub

Pan rządca coś wc wszystko nos wściubia.

Harpagon Cicho tam!